Ο τρύγος με τα συνακόλουθα του είναι μια ιεροτελεστία, είναι οι στιγμές, που χαίρεσαι τους κόπους σου, συγκομίζεις τα αγαθά για τα οποία έχεις συμβάλλει με την προσωπική σου εργασία. Έχεις βοηθήσει τα πρέμνα – τις κληματίδες- να παράγουν πλούσια και άριστης ποιότητας καρπούς.
Το αμπέλι είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον άνθρωπο. Τα κλήματα, που είναι μάλλον τα μοναδικά φυτά, που χωρίς την φροντίδα του ανθρώπου δεν μπορούν να παράσχουν καρπούς. Αν αφήσεις το αμπέλι ακλάδευτο για καμία δυο περιόδους το έχασες…
Αυτή η μοναδική σχέση με το αμπέλι και βεβαίως οι εργασίες και οι διεργασίες για την μετουσίωση του σταφυλιού σε κρασί προσδίδουν ένα μυστικιστικό, μοναδικό και θελκτικό σύνδεσμο του αμπελουργού με το αμπέλι του.
Οι αμπελουργοί έχουν μια ιδιαίτερη κουλτούρα. Αγαπούν υπερβολικά το αμπέλι τους, αφοσιώνονται ολοκληρωτικά στην φροντίδα του, είναι υπερήφανοι γιαυτό, όπως ακριβώς με τα παιδιά τους. Μόνο επαίνους έχουν για τα κρασιά τους. Ακούς να λένε ότι είναι μοναδικά και τα καλύτερα του κόσμου. Οι πραγματικοί αμπελουργοί δεν καλλιεργούν αμπέλια .. Ανατρέφουν αμπέλια !! Γιαυτό και λέμε: «με αγγαρεία αμπέλι δε γίνεται, τσαïρι δεν προκόφτει…»
Λέγεται ότι για τους αρχαίους Έλληνες η αμπελουργική ήταν μια τέχνη, που δεν την εμπιστευόντουσαν στους δούλους τους. Την θεωρούσαν τόσο σπουδαία ώστε μόνο ελεύθεροι πολίτες μπορούσαν να την ασκούν. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το κρασί είναι πάντα μνήμη ενώ κάποιοι άλλοι επιχειρηματολογούν για την ποιητικότητα του οίνου, δηλαδή ως τέχνη του ποιείν και συνάμα και ως ποίηση.
Έρχεται δε και ο Αντωνόπουλος, που διαδέχθει τον Κλάους στην περίφημη οινοποιία Αχάια Κλάους για να προσφέρει και το θεωρητικό υπόβαθρο. Να εξυψώσει δηλαδή σε ύψιστο επίπεδο την ενασχόληση με την αμπελουργία και την οινοποιία. Κατά τον Αντωνόπουλο, όπως διάβασα κάπου, στο κρασί πρέπει να μπορείς να θυμάσαι τα πάντα: γεύσεις, χθεσινές και σημερινές, χρώματα και μυρωδιές.
Ο αμπελουργός έχει μπροστά του ένα αγρό και πρέπει να αποφασίσει πρώτα τι κρασί θέλει να φτιάξει, τι χαρακτήρα θέλει να του δώσει, με τι δομή, με τι σκελετό, και με τι σχήμα στο μπουκάλι. Όλα αυτά θα του προσδιορίσουν τις ποικιλίες που θα φυτέψει, αφού μάθει πρώτα και τους περιορισμούς του μικροκλίματος του αμπελοτοπιού…
Έτσι εξηγούνται κάποιες παραξενιές, που συχνά συναντάς στον μικρόκοσμο της συμπαθούς τάξης των αμπελουργών.
Μην τολμήσεις να βρεις ψεγάδι για το κρασί του και να του το πεις. Τότε έγινες ο μεγαλύτερος εχθρός του. Καλύτερα να κριτικάρεις άσχημα τον ίδιο, την γυναίκα του και τα παιδιά του και είναι σίγουρο ότι θα στο συγχωρέσει, αλλά για το κρασί του… ποτέ!
Πέστο παραξενιά, ιδιοτροπία και όπως αλλιώς θες. Έτσι και αλλιώς, ο κόσμος, όπως λέει ο Χάξλεΰ, είναι αυταπάτη, αλλά πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά.
Εμένα μου αρέσει να φαντάζομαι την ζωή σαν ένα αμπελοτόπι και εμείς να είμαστε οι αμπελουργοί-οινοποιοί, Ανάλογα με την περιποίηση που κάνουμε στο αμπελοτόπι, στα πρέμνα, και βέβαια στο πώς τελικά χρησιμοποιούμε τους καρπούς των κόπων μας, διαμορφώνουμε το τελικό ισοζύγιο μας από το πέρασμα από αυτό το αμπελοτόπι της ζωής..
Μάλλον μεγαλώνοντας οι άνθρωποι αρχίζουν να φιλοσοφούν ή, πιο σωστά, για να θυμηθούμε τον Θουκυδίδη: «φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ´ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς αναφέρομαι με την σημασία, που είχε η φράση στα χρόνια του Περικλή και όχι με την έννοια, που δίνουν σήμερα οι νεοέλληνες…κάτι δηλαδή σαν νωθρότητα και νωχελικότητα, που πολλές φορές συνοδεύουν τους ηλικιωμένους…..
*από την εισαγωγή του βιβλίου, (υπό έκδοση), του Κ. Μπερτσιά με τίτλο ένα αμπελοτόπι είναι η ζωή
