Ένα πολύ σοβαρό θέμα που τελικά αυξάνει το κόστος κατασκευών στη χώρα μας, είναι η διαρκής εκ νέου ανακάλυψη του τροχού.
Υπάρχουν χιλιάδες εργασίες και υλικά, τα οποία το περίφημο Εθνικό Συμβούλιο Τυποποίησης και το ΤΕΕ (που έχει καταντήσει μόνο εφαλτήριο για βουλευτικά έδρανα) θα μπορούσαν να τυποποιήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε οπουδήποτε κατασκευάζεται ένα έργο στη χώρα μας, οπουδήποτε γίνεται μια εργασία, οποιοδήποτε προϊόν προμηθεύεται το Ελληνικό Δημόσιο, να είναι τυποποιημένα και πανομοιότυπα.
Στις οπισθοδρομικές ΗΠΑ, όταν το Δημόσιο θέλει να προμηθευτεί καρέκλες για Δημόσιες Υπηρεσίες, ή τασάκια, ή δοχεία απορριμμάτων ή δεκάδες άλλα σταθερά και κινητά αγαθά, υπάρχουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ προδιαγραφές για το πως ακριβώς θα είναι κατασκευασμένα, πιστοποιημένα και διαθέσιμα.
Έτσι, δεν προκηρύσσεται μέγας και τρανός διαγωνισμός, όπου θα παρεισφρήσουν ένα σωρό λαμόγια, αλλά όλοι ανταγωνίζονται με μια απλή προσφορά για ένα τυποποιημένο είδος, όπου ΜΟΝΟ η τελική τιμή έχει σημασία.
Εδώ, κάθε μηχανικός του Δημοσίου έχει τη δική του άποψη για το τι πρέπει να προμηθευτεί το Κράτος, ετοιμάζει φωτογραφικές προδιαγραφές και τελικά αυξάνει το κόστος, επειδή τίποτα δεν τον υποχρεώνει να τηρήσει συγκεκριμένες προδιαγραφές για κάθε υλικό.
Περπατάς μέσα στην ίδια γειτονιά και βλέπεις 5 τύπους κρασπέδων, 10 τύπους διαφορετικών φρεατίων, 15 διαφορετικούς τρόπους κατασκευής πεζοδρομίων και άλλους 15 τύπους φωτιστικών δρόμου με εντελώς διαφορετικά φωτοτεχνικά χαρακτηριστικά, επειδή ο κάθε Δήμαρχος είχε τη δική του αισθητική να επιβάλλει στους συνδημότες του. Ακόμα και η σήμανση οδών και κατευθύνσεων είναι για τα πανηγύρια, για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι ζουμε σε πόλεις απολύτως εχθρικές για τα ΑΜεΑ.
Ξέρω, ο φερετζές της Μαριορής είναι όλα αυτά που γράφω, αλλά θα προτιμούσα να ζω σε μια χώρα κάπως πιο… συγυρισμένη και όχι στην χώρα που υλοποιούνται πολλαπλές ονειρώξεις του κάθε Τραμπάκουλα.
Κώστας Κάπος