Διαβάζοντας τον Νίτσε συναντάς ένα παράδοξο: μια φιλοσοφία που σου ζητά να χτίσεις τη ζωή σου πάνω στην καταστροφή, να βρεις την τάξη στο χάος και να χορέψεις πάνω στα ερείπια της βεβαιότητας. Αλλά δεν κάνει το ίδιο και η τέχνη;Δεν συντρίβει, δεν προκαλεί και δεν ξαναχτίζει;