Πολλοί θρηνούν σήμερα για τη νεαρή γυναίκα στο Ιράν, ανάμεσα στους οποίους και αρκετοί νεοσοσιαλιστές. Το σημερινό θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν όμως εγκαθιδρύθηκε με τη ΣΤΗΡΙΞΗ των «ανθρωπιστών» σοσιαλιστών και κομμουνιστών. Μέχρι το 1979, το Ιράν είχε έναν δυτικό, κοσμικό τρόπο ζωής. Η ιρανική ισλαμική επανάσταση ξεκίνησε στα τέλη του 1978 με μαζικές διαδηλώσεις και εξεγέρσεις ενάντια στον φιλοδυτικό Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί.
Πολλές αριστερές και μαρξιστικές οργανώσεις (πχ το κομμουνιστικόTudeh Party, η μαρξιστική λενινιστική Fedayan-e-Khalq, η μαρξιστική λενινιστική Paykar) συμμετείχαν στις διαδηλώσεις κατά του Σάχη και στήριξαν την επανάσταση, όπως και αρκετοί άνθρωποι «του πνεύματος» όπως το ηγετικό στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος του Ιράν και «ποιητής» Εχσάν Ταμπάρι, ο αντιδυτικός «διανοούμενος» Τζαλάλ Αλ-Αχμάντ και ο «ανθρωπιστής» ακτιβιστής Μοσταφά Τσαμράν.
Η ισλαμική επανάσταση έριξε τον Σάχη και ανέβασε τον Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί στην εξουσία τον Φεβρουάριο του 1979. Η χώρα μετατράπηκε σε Ισλαμική Δημοκρατία, βασιζόμενη στις αρχές του σιιτικού Ισλάμ, απορρίπτοντας την προηγούμενη κοσμική και φιλοδυτική κατεύθυνση της χώρας. Η Κούβα, υπό τον Φιντέλ Κάστρο, υποστήριξε την ανατροπή του Σάχη, επειδή ήταν ένας ηγέτης που «υποστηριζόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες». Ο Κάστρο εξέφρασε την αλληλεγγύη του στην Ιρανική Επανάσταση λόγω της κοινής «αντιιμπεριαλιστικής» τους στάσης. Η Σοβιετική Ένωση χαιρέτισε την πτώση του Σάχη ως ήττα της αμερικανικής επιρροής στην περιοχή.
Η ανατροπή του Σάχη και η εγκαθίδρυση των σκληροπυρηνικών θεοκρατών ερμηνεύθηκε από τους σοσιαλιστές ως νίκη κατά της δυτικής ηγεμονίας, και για αυτό το λόγο αρκετοί αριστεροί διανοούμενοι και ομάδες εξέφρασαν αλληλεγγύη με τον ιρανικό λαό κατά τη μετάβαση από τη φιλοδυτική κοσμική ζωή προς τη θεοκρατική διακυβέρνηση του Αγιατολάχ.
Η νεαρή γυναίκα, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι στο θεοκρατικό καθεστώς σήμερα, παλεύουν για έναν φιλελεύθερο δυτικό τρόπο ζωής, αυτόν που έχασαν το 1979 και αυτόν που σταδιακά χάνουμε εμείς σήμερα από τους ίδιους, «κοινωνικά ευαίσθητους» και αφυπνισμένους σοσιαλιστές. Από εκείνους τους επαγγελματίες φιλάνθρωπους και «νοιάχτες» που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη δέσμευση της ατομικής ελευθερίας και περιουσίας των πολιτών, διατηρώντας τα καλύτερα και ευγενικότερα προσχήματα.
Παναγιώτης Αποστολόπουλος Πέρρος.
Βιογραφικό σημείωμα όπως ο ίδιος το έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα του:
Γεννήθηκα το 1981 στην Ακαδημία Πλάτωνος της Αθήνας και είμαι κάτοικος Περιστερίου. Το 1999 εισήλθα στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2003 αποφοίτησα και το 2004 εισήλθα με βαθμό εισαγωγής «άριστα 10» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Ηθικής Φιλοσοφίας το οποίο και ολοκλήρωσα επιτυχώς. Το 2009 ακολούθησα διετή κύκλο ειδίκευσης στην έρευνα της Αγοράς Εργασίας (Labour Market Studies) στο πανεπιστήμιο του Leicester στην Αγγλία και αμέσως έπειτα ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. To 2012 υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία.
Το 2015 αναγορεύτηκα διδάκτωρ στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ομοφώνως με βαθμό «Άριστα». Το 2021 εκπονώ μεταδιδακτορική έρευνα με τίτλο «Υλοποίηση και χρήση εκπαιδευτικών διαδικτυακών εφαρμογών στο γνωστικό αντικείμενο της Φιλοσοφίας».
Από το 2004 έχω δημοσιεύσει στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία δεκάδες επιστημονικές εργασίες και μελέτες στους τομείς της επιχειρηματικής ηθικής, της φιλοσοφίας της τεχνολογίας και της ιστορίας της φιλοσοφίας. Μελέτες και άρθρα μου έχουν χρησιμοποιηθεί σαν διδακτικά εγχειρίδια σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχω συμμετοχή σε ποικίλα συνέδρια και δημόσιες συζητήσεις. Γνωρίζω Αγγλικά, Ιταλικά και Γερμανικά.