Της Μαρίας Σμυρνάκη*

Όταν διαπνέονται από γνήσιο ενδιαφέρον και βαθιά αγάπη για το παιδί, που τολμούν να εκφράσουν. Όταν αποδέχονται την ουσία της ύπαρξής του χωρίς προϋποθέσεις. Όταν του προσφέρουν όλο το χώρο που χρειάζεται, ώστε να δοκιμάσει τις δυνατότητές του και να ανακαλύψει τις κλίσεις, τα ταλέντα του. Όταν του επιτρέπουν να αγωνίζεται έχοντας ως βάση τις δικές του κυρίως δυνάμεις. Όταν είναι διακριτικά «εκεί» σε κάθε βήμα και περισσότερο υποστηρικτικά δίπλα του, όποτε πραγματικά είναι αναγκαίο. Όταν του παρέχουν την ασφάλεια που χρειάζεται, ώστε να ξεπερνά τα άγχη και τους φόβους του, δίνοντας κάθε φορά έμφαση στους νέους στόχους της ανάπτυξής του. Όταν στη ματιά τους, καθώς τους αντικρίζει, εισπράττει την πίστη τους στις δυνατότητές του. Όταν το ενθαρρύνουν να χαίρεται τις στιγμές και τις νίκες του απολαμβάνοντας την ομορφιά της ζωής. Όταν το ενισχύουν να αποδέχεται και να αγκαλιάζει τις «ήττες» του σαν δώρα που έχουν να του διδάξουν τα πιο σημαντικά. Όταν αναγνωρίζουν και σέβονται τη μοναδικότητά του. Όταν μπορούν, για το καλό του παιδιού, να ξεπερνούν τις προσωπικές τους προσδοκίες, φιλοδοξίες ή προκαταλήψεις, οι οποίες συχνά προκύπτουν από τις ακάλυπτες συναισθηματικές τους ανάγκες, τις πιθανές τραυματικές εμπειρίες ή ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους. Όταν τολμούν να κάνουν τις δικές τους υπερβάσεις βλέποντάς το παιδί περισσότερο σαν μια ξεχωριστή οντότητα, παρά ως προέκταση του εαυτού τους. Όταν καταφέρνουν να απελευθερωθούν από την ανάγκη τους να κατευθύνουν την πορεία και τον τρόπο ανάπτυξής του. Όταν είναι δεκτικοί σε επιλογές του, που το διαφοροποιούν από αυτούς, επιτρέποντας την αυτονόμησή του. Όταν με τις πράξεις τους υπερασπίζουν τις αξίες της εντιμότητας, της ειλικρίνειας, της αυθεντικότητας, του σεβασμού, της κατανόησης, της ταπεινότητας και της αγάπης. Όταν αντέχουν να φανερώσουν τις αδυναμίες τους και ξέρουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Όταν καταφέρνουν να είναι συνεπείς με τις δεσμεύσεις και το λόγο τους. Όταν οι ίδιοι δεν επαναπαύονται και αναζητούν να επενδύουν με νόημα ό,τι κάνουν. Όταν στις σχέσεις τους θέτουν τα όριά τους, κάτι που φυσικά δεν θα μπορούσαν να παραλείψουν στη σχέση τους με το παιδί. Όταν δεν σταματούν να κάνουν την αυτοκριτική τους βλέποντας κάθε εμπειρία ως ευκαιρία για μάθηση, αυτογνωσία, αυτοβελτίωση. Όταν, όσο και αν δυσκολεύονται στη δική τους ζωή, δε σταματούν ποτέ να αγωνίζονται, να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Και γενικότερα, όταν η όλη στάση ζωής τους υποστηρίζει στην πράξη όλα αυτά που με λόγια θέλουν να του μεταδώσουν. 

*Η Μαρία Σμυρνάκη είναι ψυχολόγος, Διδάκτωρ ΠΤΔΕ Πανεπιστημίου Κρήτης Θεραπευτικό Προσωπικό ΚΕΘΕΑ Αριάδνη