Οι ευρωεκλογές που μας πέρασαν κατεδάφισαν τον Σολτς και τον Μακρόν. Ένας Γερμανός καγκελάριος και ένας Γάλλος πρόεδρος που τα κόμματά τους κινούνται γύρω στο 14%, ποια εντολή, ποια νομιμοποίηση μπορούν πλέον να επικαλούνται; Και τι είδους ηγεσία έχουν να προσφέρουν, όχι μόνο στις χώρες τους, στην Ευρώπη εν γένει;

Αυτά ίσως σκέφτεται κανείς, κοιτώντας τα ευρωαποτελέσματα. Στην πράξη όμως, κι αυτό ελάχιστοι τολμούν να το πουν ανοιχτά, ανάμεσά τους πρώτος ο δαιμόνιος Μισέλ Ουελλμπέκ, οι ευρωπαϊκές εκλογές, χθεσινές ή αυριανές, από μόνες δεν έχουν καμία μα καμία σημασία. Και η Λε Πεν του RN (σύντομα!) και η Βάιντελ της AfD (οψέποτε…) και αν έρθουν στην εξουσία, ελάχιστα πράγματα θ’ αλλάξουν. Τι άλλαξε η ανάρρηση της Μελόνι στον ιταλικό πρωθυπουργικό θώκο;

Η Ευρώπη είναι δεμένη χειροπόδαρα στο αμερικανικό άρμα. Ιδίως μετά το ξέσπασμα του ρωσσοουκρανικού πολέμου, η εξάρτηση αυτή έγινε απόλυτη και αναντίστρεπτη. Η μοίρα της θα κριθεί στις ΗΠΑ. Μπάιντεν ή Τραμπ, όποιος νικήσει εκεί (και στο μέτρο που η νίκη του θα είναι οριστική), θα αποφασίσει περίπου εν λευκώ και τις δικές μας τύχες.

Και οι πολιτικοί μας θα ευθυγραμμιστούν στις εντολές του νικητή θέλοντας και μη. «Στη Ρώμη θα δοθεί ο χρησμός, θα γίνει εκεί η μοιρασιά». Στις πραγματικές «ευρωεκλογές», τις κρισιμότερες πιθανόν της ιστορίας, τον Νοέμβρη που μας έρχεται, κανείς Ευρωπαίος δεν θα έχει δικαίωμα ψήφου.

Κώστας Κουτσουρέλης/neoplanodion.gr