Τα δένδρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Αντιλαμβάνονται τα ερεθίσματα. Αναπτύσσονται με τη βοήθεια της μουσικής. «Ανθίζουν» με την ανθρώπινη ομιλία. Προσέχουν την υγεία τους. Μοιράζονται «τροφή». «Κινούνται», παρότι ριζωμένα στη γη.
Αυτά είναι μερικά από τα ευρήματα κατά καιρούς ερευνών –μεγάλων, μικρών, ευρύτερης αποδοχής ή υπό περαιτέρω διερεύνηση– για τα δέντρα. Κοινός παρονομαστής μεταξύ των επιστημόνων είναι πως πρόκειται για όντα με ιδιαίτερη «ευφυΐα» που συχνά, στο πλαίσιο της επαρκέστερης κατανόησής της, ερμηνεύεται με ανθρώπινους όρους.
Σ’ αυτή την ιδιαίτερη ευφυΐα θα πίστωνε κανείς και άλλο ένα χαρακτηριστικό των δέντρων: Το λεγόμενο «crown shyness» ή «canopy disengagement».
Πρόκειται για ένα φαινόμενο «κοινωνικής αποστασιοποίησης» μεταξύ των δέντρων, κατά το οποίο οι κομοστέγες τους (σ.σ. ανώτεροι όροφοι των δέντρων που αποτελούνται από τα φυλλώματά τους) απέχουν μεταξύ τους, δημιουργώντας μικρά “ρήγματα” γαλάζιου ανάμεσα στις πράσινες φυλλωσιές τους.
Στρέφοντας κανείς το κεφάλι ψηλά και παρατηρώντας το πολύχρωμο μωσαϊκό πρασίνου με φόντο το μπλε του ουρανού, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την ομορφιά της φύσης – και, γιατί όχι, και τη σοφία της.
Ομως, ποια είναι η χρηστικότητα του φαινομένου; Και πρόκειται για κάτι που η φύση προνοεί για την ευζωία των «πνευμόνων» της ή εξαρτάται από την τύχη, τις δασικές περιστάσεις ή και την εκάστοτε φωτογραφία της στιγμής;
Πηγή: άρθρο στην Καθημερινή του Γ Φωτιάδη, αναπληρωτή καθηγητή του τμήματος Δασολογίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών.