Λάδι στα μέλη,
ίσως ταγγή μυρωδιά
όπως εδώ στο λιόμυλο
της μικρής εκκλησιάς
στους χοντρούς πόρους
της σταματημένης πέτρας.
Ο ελαιόμυλος, η μικρή εκκλησιά, οι ογκώδεις πορώδεις πέτρες, το ιερό πορνείο, τα γυναικεία αγαλματάκια-αναθήματα που προσφέρουν τους μικρούς τους μαστούς, μικρές κεραμικές κούκλες που δώσαν στον τόπο, την πανάρχαια Παλαίπαφο, το σημερινό του προσωνύμιο: Κούκλια. Η περιγραφή του Σεφέρη στο «Επικαλέω τοι την θεόν», το ποίημα το εμπνευσμένο από το πανελλήνιο Ιερό της Αφροδίτης στην Πάφο, είναι ακριβής. Εκεί είδα για πρώτη φορά από κοντά και τον «κωνικό λίθο», ανεικονικό, αφηρημένο σύμβολο της μεγάλης θεάς, που αναφέρει ο Οκτάβο Πας στην Ηλιόπετρα, ποίημα κι εκείνο αφιερωμένο στη χάρη της. Οι ποιητές είναι πάντα ακριβείς.
Ο χριστιανικός ναός, τώρα χωρισμένος τεχνητά και ανόητα με σύρμα από τον αρχαιολογικό χώρο, είναι του 12ου αιώνα. Δεν τον χωρίζει όμως λιγότερο το σημερινό, κατ’ απαίτησιν της Εκκλησίας όπως μας είπαν, όνομά του: Παναγία η Καθολική. Οι ντόπιοι χωρικοί έως πρότινος ήξεραν να τον λένε καταπώς του πρέπει: Παναγία η Αφροδίτισσα.
*
Κούκλια Κύπρου, ναός Αφροδίτης, φωτογραφία του Γ. Σεφέρη, 1953.
Πηγή:Κώστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr