Γνώση, μάθηση, ικανότητα, λόγος, σοφία, είναι άδικα και μάταια όταν δεν τα καθιστά πλατιά, ευρύχωρα η αγάπη, η αδελφότητα του ενός προς τον άλλο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ «Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Ο Αναστάσης Βιστωνίτης περιγράφει το παρακάτω περιστατικό για τον Ν. Γ. Πεντζίκη: Το 1978 μετά την εναρκτήρια συνεδρία ενός διεθνούς συνεδρίου συγγραφέων στην Αθήνα δινόταν δεξίωση στο ξενοδοχείο Χίλτον. Νεοσσός τότε άκουγα μαζί με τον ποιητή Δ. Π. Παπαδίτσα έναν δαιδαλώδη μονόλογο του Πεντζίκη σχετικά με τη ραψωδία λ της Οδύσσειας. Σε λίγο πλησίασε ο μορφωτικός ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας και μας συστήθηκε. Ο Πεντζίκης του είπε δείχνοντας τον Παπαδίτσα (γιατρός το επάγγελμα): “Αυτός τρώει βιολέτες”. Ο Αμερικανός, που μιλούσε πολύ καλά ελληνικά, έμεινε άφωνος. “Είναι ία τρως” πρόσθεσε γελώντας ο Πεντζίκης. “Εγώ, δεν καταλαβαίνω, είμαι από χωριό” είπε ο μορφωτικός ακόλουθος. “Από ποιο χωριό, αν επιτρέπετε;” ρώτησε ο Πεντζίκης. “Από τη Νέα Υόρκη” απάντησε ο ακόλουθος, βέβαιος ότι τον κατατρόπωσε. “Α, την ξέρω. Καθαρά προσφυγικός συνοικισμός” είπε ο Πεντζίκης.
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ “ΟΥΖΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΥ ΖΩ” άρθρο στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” Κυριακή 18/1/2009