Αξέχαστος φίλος!

Γιωργος Ψαρράς.

7. Πυρ, γυνή και θάλασσα

(διήγημα-αφιερωμένο στο Γιώργο- από το προς έκδοση βιβλίο του Κ Μπερτσιά με τίτλο:πολλές οι ιστορίες, αλλά ένα της ζωής το αφήγημα)

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα μέρες από την ανέλπιστη συζήτηση με το μεγάλο αφεντικό όταν μου τηλεφώνησε ο Γιώργος, προϊστάμενος του κλάδου ασφαλίσεων πυρκαγιάς και μου ζήτησε να περάσω από το γραφείο του το απόγευμα γιατί κάτι είχε να μου προτείνει. Το γραφείο του Γιώργου ήταν στον πέμπτο όροφο όπου στεγαζόντουσαν όλοι οι κλάδοι ασφάλισης πλην του κλάδου ζωής. Μάλιστα η δραστηριότητα αυτή αποτελούσε  ξέχωρη εταιρία με άλλο όνομα ξενικό και αυτό όπως και της μεγάλης εταιρίας με το πιο τρανταχτό ξενικό όνομα, της οποίας ήταν θυγατρική.

Μπαίνοντας στο γραφείο του Γιώργου η αφίσα που ήταν πίσω από τα γραφείο έδειχνε ένα πολύ γνωστό σούπερ μάρκετ να καίγεται με λεζάντα με έντονα μεγάλα γράμματα έγραφε το σλόγκαν: σήμερα η πυρκαγιά αύριο η αποζημίωση. Στη γωνία να δεσπόζει μια μεγάλη φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού. Κάτι σαν εικόνισμα μου φάνηκε αυτή η φωτογραφία!

Ο Γιώργος ήταν ένας τριαντάρης νέος με μακριά και πλούσια καλοχτενισμένη κόμη, καλοσυνάτος και εύχαρις άνθρωπος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει χωρίς τουπέ και εύκολα μπορούσες να τον πλησιάσεις. Από την θητεία μου στο τμήμα εξωτερικών εργασιών είχαμε γνωριστεί πολύ καλά και τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Ξέχωρη επίσης συμπάθεια αμοιβαία μπορώ να πω είχα και με τον βοηθό του, και αυτός Γιώργος, ένας ψηλόλιγνος νεαρός που το γραφείο του ήταν στην γωνία που έβλεπε στο Δέλτα του Φαλήρου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μου είχε αποτυπωθεί ήταν ότι στο τμήμα αυτό υπήρχαν μόνο κορίτσια σχεδόν όλα κάτω από τριάντα!

Ο Γιώργος με υποδέχθηκε πολύ θερμά, με ρώτησε πως τα πάω με το πανεπιστήμιο και τι σκοπεύω να κάνω με τον στρατό. Του απάντησα όπως πριν  μερικές μέρες και στο μεγάλο αφεντικό ότι σκοπεύω να καθυστερήσω την αναβολή και ότι αυτή την εποχή έχω αφοσιωθεί περισσότερο στα μαθήματα των αγγλικών και έχω αφήσει παραπίσω τα πανεπιστημιακά. Μάλλον το χάρηκε αυτό και άρχισε αμέσως να μου εξηγεί γιατί με φώναξε:

«Ξέρεις τον Γιώργο τον βοηθό μου», άρχισε την εκμυστήρευση, «καλό παιδί και πολύ καλός υπάλληλος με έχει βοηθήσει αρκετά ειδικά τον τελευταίο χρόνο που έμαθε πολύ καλά την δουλειά, αλλά δυστυχώς είναι πολύ ανήσυχος και βιαστικός. Θέλει να αλλάξει αντικείμενο, είναι αρκετά φιλόδοξος θέλει να προχωρήσει γρήγορα! Καλά είναι όλα αυτά δεν λέω αλλά με μέτρο βρε αδελφέ .. Ήλθε πριν κανένα μήνα και μου ζήτησε να αλλάξει αντικείμενο, «ότι ήταν να μάθω εδώ το έμαθα, υπάρχει κάτι άλλο ή να ψάξω και κάπου αλλού», μου είπε σχεδόν επιτακτικά. Του είπα ότι δύσκολο το βλέπω και τον παρακάλεσα να μην με κρεμάσει μέχρι να βρω κάποιον άλλο. Τελικά πήγε επάνω στον μεγάλο και τον έπεισε να κατέβει στον Πειραιά να ανοίξει ένα γραφείο για ναυτασφαλίσεις και μάλιστα από τις αρχές του καινούργιου χρόνου δηλαδή σε δυο μήνες! Μάλιστα δεν μου το είπε ο ίδιος, μου το ανακοίνωσε το ίδιο το αφεντικό.

Αυτό δεν ήταν σωστό αλλά .. λοιπόν εγώ σκέφθηκα εσένα και το είπα στον Δημήτρη και συμφωνεί, εσύ τι λες;»

«Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ αλλά εγώ δεν έχω ιδέα από την δουλειά σας ο Γιώργος όπως μου είχε πει ο ίδιος είχε σπουδάσει ασφαλιστικά στο Λονδίνο και αν θυμάμαι καλά κάποια εμπειρία είχε πριν έλθει μαζί σου. Επίσης ο ίδιος μου είχε πει τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετώπιζε με το προσωπικό του τμήματος που είναι σχεδόν όλες νεαρές κοπέλες. Δύσκολο το βλέπω το πως θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος με αυτές τις συγκυρίες».

«Κώστα πίστεψε με δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ξέρω ότι είσαι έξυπνος , θέληση και υπομονή χρειάζεται και μην ξεχνάς εγώ θα είμαι δίπλα σου.Μην φοβάσαι και όσο αφορά τις γυναίκες του τμήματος δεν είναι δα και τόσο απείθαρχες όσο φαντάζεσαι, μια ιδιαίτερη τεχνική χρειάζεται για να διοικείς τις γυναίκες, θα το μάθεις, θα σε βοηθήσουν και ίδιες, μην προβληματίζεσαι γιαυτό». «Έξαλλου» συνέχισε γελώντας «εδώ ασχολούμεθα με το πυρ και το τιθασεύουμε, να μην τιθασεύσουμε και την γυνή που είναι το δεύτερο μεγάλο κακό, το ξέρεις φαντάζομαι το πυρ, γυνή και θάλασσα, τώρα για την θάλασσα άφησε την στον Γιώργο, που θα ασχοληθεί με τις ναυτασφαλίσεις!». Αυτό το τελευταίο για την θάλασσα το είπε με πίκρα, φαινόταν ότι τον είχε ενοχλήσει αρκετά η ξαφνική φυγή του βοηθού του..

«Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα τουλάχιστον μπορώ να δω κάτι για να καταλάβω τι δουλειά θα κάνω εδώ πριν αποφασίσω». Βεβαίως μου λέει και σηκώνεται και μου φέρνει από την βιβλιοθήκη του ένα ογκώδες δερματόδετο βιβλίο. «Να αυτό εδώ είναι το ευαγγέλιο με βάση του οποίου τιμολογούμαι οτιδήποτε θα ασφαλιστεί για πυρκαγιά και για τους συμπαραμαρτούντες κινδύνους» μου απαντά και μου το δίνει. «Πως την είπες την τελευταία λέξη; πρώτη φορά την ακούω» του λέω γελώντας.

«Κώστα καλό Σαββατοκύριακο και καλό διάβασμα, να τα πούμε οπωσδήποτε την Δευτέρα γιατί επείγομαι».

Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής έφυγα από το γραφείο πολύ προβληματισμένος. Αισθανόμουν ότι δεν είχα πρακτικά όλα τα δεδομένα για να αποφασίσω.

Στην τωρινή μου θέση φαινόταν ότι ήμουν καλά και από τα λίγα που είχα προλάβει να καταλάβω ήμουν κοντά σε αυτό που η εταιρία είχε σε προτεραιότητα και άρχιζε να δεσπόζει στην αγορά. Αντίθετα στη προτεινόμενη θέση αν την αποδεχόμουν, μάλλον θα πήγαινα σε ένα το τομέα δευτερευούσης σημασίας. Οι ασφαλίσεις Ζωής κυριαρχούσαν παντού στον οργανισμό οι υπόλοιποι τομείς ήταν τα αναγκαία «κακά». Πρόσφατα είχα ακούσει ότι το μεγάλο αφεντικό σε μια συνάντηση με τους συνεργάτες-ασφαλιστές-, όταν κάποιος του έκανε παράπονα ότι η εταιρία δεν βοηθά να αναπτυχθούν οι ασφαλίσεις αυτοκίνητων, τους είχε περάσει το μήνυμα με την χαρακτηριστική φράση: «αν μου φέρνεται για ασφάλιση ένα αυτοκίνητο θα σας κερνάω μια πορτοκαλάδα και όταν το διώχνεται θα σας κερνάω δυο πορτοκαλάδες»!

Σκεφτόμουν ότι ακόμη ότι το όνομα της θυγατρικής, που δραστηριοποιείτο με αυτό το αντικείμενο ήταν διαφορετικό και σχεδόν άγνωστο στην αγορά. Όλα τα σκέπαζε ο κλάδος ζωής.

Μέχρι να φθάσω το σπιτι μου σκεφτόμουν όλα αυτά χωρίς όμως να μπορώ να ξεκαθαρίσω ποιο θα ήταν το σωστό για μένα. Ευτυχώς το βράδυ είχαμε προγραμματίσει με κάποιους φίλους την έξοδο μας σε κάποια μπουάτ στη Πλάκα και έτσι τη λύση την άφησα για το Σαββατοκύριακο.

Θυμάμαι ακόμη πόσο υπέροχα κύλισε η βραδιά στην μπουάτ Διαγώνιο με ένα υπέροχο μουσικό σχήμα, Γιώργος Νταλάρας, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Χάρις Αλεξίου, Λιζέτα Νικολάου και η Βίσση μας έστειλαν στους εφτά ουρανούς, αλησμόνητη βραδιά!

Είναι η περίοδος όπου όλοι οι συντελεστές του σχήματος βρίσκονται στη «χρυσή» εποχή τους, απολαμβάνοντας τη λατρεία του κόσμου που έκανε ουρές για να τους παρακολουθήσει.

Για μένα ήταν και μια σημαδιακή βραδιά μιας και εκείνο το βράδυ «δέσαμε» την σχέση που είχε αναπτυχθεί με την Μαρία την νεαρή φοιτήτρια από την Κρήτη. Την είχα γνωρίσει για πρώτη φορά στην είσοδο της Νομικής Σχολής πριν περίπου τρία χρόνια…

Το Σαββατόβραδο άρχισα να ξεφυλλίζω και να προσπαθώ να καταλάβω πως λειτουργούσε εκείνο το βαρύ δερματόδετο βιβλίο που μου είχε δώσει ο Γιώργος, τον «εργασιακό ευαγγέλιο» όπως το είχε αποκαλέσει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εύκολη η ανάγνωση και η αποκωδικοποίηση του. Οι ορολογίες και οι αναφερόμενες φόρμουλες υπολογισμού των ασφαλίστρων ήταν δυσνόητες και ακατανόητες για μένα. Το περίεργο είναι ότι η δυσκολία αυτή με πείσμωσε και αντί να το κλείσω και να βγω το βράδυ έξω σχεδόν ξενύχτησα προσπαθώντας να καταλάβω τον τρόπο λειτουργίας του.

Νομίζω πως στο τέλος είχα καταλάβει τα βασικά και αισθανόμουν ευτυχής και το κυριότερο αυτή η δυσκολία με έσπρωξε στην απόφαση να δεχθώ την πρόταση του Γιώργου με το επιχείρημα ότι για να είναι τόσο δύσκολο σίγουρα θα είναι και πολύ σπουδαία η θέση που θα αναλάμβανα!

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά νομίζω πως υπήρχαν και δεύτερες σκέψεις που αφανώς λειτούργησαν να πω το ναι στον Γιώργο: ήταν μεγάλη η πρόκληση να βρεθώ σε ένα περιβάλλον που όλοι οι συνάδελφοι μου θα ήταν νεαρά κορίτσια και όπου θα έπρεπε να βρω τον τρόπο να με δεχθούν ως προϊστάμενο τους… το Πυρ, η Γυνή και η Θάλασσα μάλλον είχαν κάνει την δουλειάς του!

Την Δευτέρα το πρωί πήγα στο γραφείο του Γιώργου και του είπα ότι θέλω να δουλέψω μαζί του και τον παρακάλεσα να φροντίσει για την «ομαλή» αποχώρηση απο την τωρινή μου θέση. Ένιωσα ότι χάρηκε και άρχισε να μου λέει ποσά πράγματα θα μάθω και ποσό σωστά έκανα που διάλεξα τον δικό του τομέα και φυσικά με διαβεβαιώσω ότι όλα θα γίνουν ομαλά. «Να σου πω και κάτι Κώστα και κράτησε το για σένα: το μεγάλο αφεντικό είναι ενήμερο και θα χαρεί που έρχεσαι εδώ, ξέρω ότι έχει πολύ καλή άποψη για σένα, εγώ μιλάω απευθείας μαζί του, έχω άριστες σχέσεις», ήταν τα τελευταία λόγια του νέου μου πλέον Διευθυντή. Βέβαια η κρεμασμένη κορνίζα με την φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού σε στάση μεγάλου τιμονιέρη από μακριά φώναζε για την σχέση αυτή…

Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα μέρες όταν η κυρία Καίτη με φωνάζει στο γραφείο της και μου ανακοινώνει ότι ενημερώθηκε ότι θα φύγω από το τμήμα της.

«Κρίμα και είχα κάποια σχέδια για σένα, και ο Χρήστος στεναχωρήθηκε που θα φύγεις, ξέρεις ο Χρήστος σε έχει σε μεγάλη εκτίμηση», στην συνέχεια προσπάθησε να μάθει ποιος μεσολάβησε και ποια ήταν η δίκη μου συμμετοχή. Την διαβεβαίωσα ότι δεν έχω ιδέα, μάλλον το αποδέχθηκε και το μόνο που με ρώτησε είναι από που γνωρίζω το αφεντικό. Μάλλον δεν με πίστεψε όταν της είπα ότι δεν τον γνωρίζω προσωπικά.

Ο Χρήστος, που με είδε αμέσως μετά, ήταν αρκετά φιλικός και μάλιστα μου είπε πως η εξέλιξη αυτή είναι ένα πολύ καλό βήμα για την πρόοδο μου. Με συμβούλεψε μάλιστα να φροντίσω να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια: «γιατί ο τομέας που πηγαίνεις θέλει εξειδικευμένες γνώσεις», όπως μου τόνισε χαρακτηριστικά. Τον ευχαρίστησα και του ζήτησα συγνώμη για την αναστάτωση που θα του προκαλούσε στην δουλειά του η δίκη μου ξαφνική αποχώρηση.

Με τον Χρήστο συνεχίσαμε να έχουμε μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης παρ´όλο που κάποια χρόνια αργότερα βρεθήκαμε σε διαφορετικά συνδικαλιστικά στρατόπεδα…

Κ Μ.

Σήμερα το βράδυ στου Καραβίτη στο Παγκράτι συγκεντρωθήκαμε μερικοί παλιόφιλοι και φέραμε στην επιφάνεια θύμησες από τα χρόνια με τον Γιώργο… αιώνια η μνήμη του.