Στη δεκαετία του 30, οι εκπαιδευτικοί στη Γαλλία καλλιεργούσαν επιμελώς τους μαθητές το μίσος προς τους Γερμαναράδες, που μας έκλεψαν την Αλσατία και την Λωρραίνη.
Ήταν συνεπώς απόλυτα φυσιολογικό, φτάνοντας στην ηλικία της στρατιωτικής θητείας, οι νεαροί Γάλλοι να μισούν τους Γερμανούς και να νιώθουν χαρά στην ιδέα της καταστροφής τους.
Και επειδή οι Γερμανοί είχαν οργανώσει το εκπαιδευτικό τους σύστημα γύρω από την ιδέα της φυλής, οι δύο πλευρές ένιωθαν την ανάγκη να καταστρέψουν η μία την άλλη σαν νόμιμη άμυνα.
Μέσα σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό πλαίσιο, το μίσος δεν προκλήθηκε από κάποια υπαρκτή συνθήκη αλλά από μια υπόθεση, ένα συναισθηματικό φορτίο που μεταβίβαζαν στους νέους οι μορφές προσκόλλησης.
Οι Γάλλοι και Γερμανοί είναι σήμερα αγαπημένοι, όμως η εκμάθηση του μίσους συνεχίζεται ακόμη σε πολλές χώρες του κόσμου….
Από το βιβλίο του Boris Cyrulnik : η ψυχοθεραπεία του Θεού.