της ΙΡΕΝΕ ΒΑΛΙΕΧΟ
μετάφραση Βάσω Χρηστάκου
Άνθρωποι των σπηλαίων
Τα κινητά μάς πετυχαίνουν με τις συνεχείς ειδοποιήσεις τους και κλήσεις τις ώρες της ανάπαυσης, της απόλαυσης και της παρέας. Οι οθόνες τους χαμογελούν προσφέροντας αιτήματα φιλίας, τη φωτογραφία κάποιου φίλου, ευφάνταστα βίντεο σχετικά με την ευτυχία. Όμως δίνουμε τόση προσοχή στο μηχάνημα που καταλήγουμε να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε με τα κοντινά μας πρόσωπα. Καταλήγουμε κάθε φορά περισσότερο παθιασμένοι με την τεχνολογία και μηχανιστικοί με τους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να μας φυτέψουν ένα τσιπ όπως φαντάζονται οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας· πάντα έχουμε ανά χείρας τον τερματικό σταθμό του τεχνολογικού μας βίτσιου.
Αυτός ο συλλογικός εθισμός φαίνεται να είχε προαναγγελθεί στο μύθο του σπηλαίου. Ο Πλάτων φαντάστηκε μια υπόγεια σπηλιά όπου κάποιοι φυλακισμένοι βρίσκονται αλυσοδεμένοι με τρόπο ώστε να κοιτάζουν μόνο προς μια κατεύθυνση. Από πίσω τους κροταλίζει μια πυρά και αυτό που βλέπουν είναι σκιές που με το φως της φωτιάς προβάλλονται πάνω σε έναν τοίχο, σαν να επρόκειτο για οθόνη. Γοητευμένοι από αυτές τις σκιές, χωρίς να γυρίσουν πίσω το κεφάλι, σιγά σιγά ξεχνούν ότι εκεί έξω λάμπει ο ήλιος.
Ο Πλάτων θα διασκέδαζε πολύ αν μάθαινε ότι σήμερα υποφέρουμε από αυχενικούς πόνους επειδή σκύβουμε διαρκώς προς το κινητό, από αϋπνία επειδή κουβαλάμε το κινητό στο κρεβάτι, από γελοία παραπατήματα επειδή δεν βλέπουμε μπροστά μας όταν βαδίζουμε· ακόμα και από μια νέα νόσο στους καρπούς και στους αντίχειρες ονόματι
χουατσαπίτιδα(whatsupitis). O φιλόσοφος θα μας έλεγε ότι αν ξεχάσουμε να βλέπουμε γύρω μας, τα κινητά θα καταφέρουν να μας ακινητοποιήσουν.
