όταν τα φώτα σβήνουν και παραδέρνω μόνος σκέφτομαι τα χρόνια που φεύγουν. Ξεγλιστράνε στον ορίζοντα και χάνονται στο πουθενά, δεν ξέρω αν είναι η νοσταλγία εκείνης της αρχαίας πηγής ή αν είναι ένας βαθύς λυγμός επειδή φοβάμαι ότι δεν θα το ξαναζήσω. Ό,τι κι αν είναι, με βοηθά να ανανεώνω τις αντοχές μου. Το πρόβλημα είναι ότι εκεί που ανανεώνεται η αντοχή, παραδίπλα στέκεται βλοσυρή η προοπτική της πλήρους εξασθένησης. Κι ενώ αυτό ακούγεται –και είναι– ως μια οριακή κατάσταση, επειδή μπαζώνεται με τους κόπους της καθημερινής βιοτής, η σημασία της λησμονείται. Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να χαθούμε; Να μην ξημερώσει για εμάς το αύριο;όταν τα φώτα σβήνουν και παραδέρνω μόνος. …

ΜΙΧΑΛΗΣΜΕΛΕΤΙΟΥ/neoplanodion