•Ο θάνατος του Ραισι αποδεικνύει το νόμο της ματαιότητας που μας κυβερνά.

Όση εξουσία κι αν «χαρίζεις» στο Θεό,αυτός σου γνέφει ότι ,ως παντοδύναμος ,αδιαφορεί για τη διακυβέρνηση του Ιράν αλλά και οποιασδήποτε θεοκρατικης,άμεσα η έμμεσα χώρας. Ιδιως δεν ανακατεύεται ο Θεός όταν πετάς εν μέσω θεομηνίας με ελικόπτερο 50 ετών που δεν έχει ανταλλακτικά.Όσο πιστός και αν είσαι,όποιο αξίωμα κι αν έχεις.Η βασιλευς η στρατιώτης,η πλούσιος η πενης η δικαιος η αμαρτωλός.
•Οι αρμοί της εξουσιας στο στυγερο αυτό Κράτος παραμένουν.Ακλόνητοι ,τουλάχιστον φαινομενικά.Ο πνευματικός ηγέτης,οι μουλάδες,οι φρουροί της επανάστασης,η αστυνομία ηθών και όλα τα συναφή.
•Η μόνη ελπίδα για το λαό του Ιράν είναι τα κορίτσια του.Τα θαρραλέα , άφοβα αυτά πλάσματα που έπαιξαν το κεφάλι τους και τη ζωή τους κορόνα,γράμματα αντιπαλεύοντας την πλειοψηφικη φρίκη.Ίσως ,μαζί με τους άντρες τους ,κάνουν διακριτή την ύπαρξη τους στις «εκλογές» που θα γίνουν σε 50 μέρες.Ως εκεί μπορούν.Να διεκδικήσουν διακριτοτητα. Αν βρεθεί και κάποιος με το μυαλό εντός της κεφαλής του να εμφανιστεί ως υποψήφιος.
•Τα κορίτσια που πηγαίνουν/δυο δυο βιαστικά /στρίβουν από τη γωνία/για να πάνε σινεμά.Ήταν τραγούδι για την ελληνική επαρχία του 60.

Πάνος Μπιτσαξής

Στη διάρκεια της ζωής μας συλλέγουμε εμπειρίες, γινόμαστε εμπειρογνώμονες. Αλλά σε τι;

 

Ο Αλμπέρ Καμύ (γαλλικά: Albert Camus, 7 Νοεμβρίου1913 – 4 Ιανουαρίου1960) ήταν Γάλλοςφιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ένας από τους πιο δημοφιλείς φιλόσοφους του 20ου αιώνα, και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισμού. Ήταν επίσης ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένοςκαι Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος.

Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

«Ας φυλάξουμε μέσα μας μια βεβαιότητα ανώτερη από όλες τις άλλες: η ζωή δεν έχει νόημα, δεν μπορεί να έχει. Αν μια απρόβλεπτη αποκάλυψη μας έπειθε για το αντίθετο, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουμε στη στιγμή. Αναπνέουμε ακόμα παρότι δεν υπάρχει αέρας αλλά θα παθαίναμε ακαριαία ασφυξία αν μας στερούσαν τη χαρά της ματαιότητας»

Εμίλ Σιοράν

Emil Mihai Cioran ( Ρουμανικά: [eˈmil tʃoˈran]^ⓘ ,Γαλλικά:[emilsjɔʁɑ̃]; 8 Απριλίου 1911 – 20 Ιουνίου 1995) ήταν Ρουμάνος φιλόσοφος,αφοριστήςκαι δοκιμιογράφος, ο οποίος δημοσίευσε έργα τόσο στα ρουμανικά όσο και στα γαλλικά. Το έργο του έχει διακριθεί για τον διάχυτο φιλοσοφικό απαισιοδοξία, το ύφος και τους αφορισμούς του. Τα έργα του ασχολούνταν συχνά με θέματα ταλαιπωρίας, φθοράς και μηδενισμού. Το 1937, ο Cioran μετακόμισε στησυνοικία Latin του Παρισιού, όπου έγινε η μόνιμη κατοικία του, όπου έζησε απομονωμένος με τη σύντροφό του, Simone Boué, μέχρι το θάνατό του το 1995.

Κάθε απόπειρα εξωραϊσμού της ζωής είναι μασκάρεμα. Όλες οι καθιερωμένες δράσεις ισοδυναμούν με λήθη και απώθηση, νάρκωση και αποχαύνωση. Βιασύνη, άγχος, ιδρώτας, λαχάνιασμα, κόπωση, μίμηση, φιλοδοξίες, σχέδια, στόχοι: συμπτώματα μιας συλλογικής υστερίας που βυθίζει το εγώ μας στην αυταπάτη μιας αδιατάρακτης μονιμότητας, το εθίζει σε μια τυπική διαχείριση της ζωής και το καθιστά ανίκανο να στοχαστεί με θάρρος τα βασικά δεδομένα της ύπαρξης. Όμως οι απωθημένες αλήθειες κάποτε φανερώνονται. Μπορεί η είδηση ενός ξαφνικού θανάτου ή η αποκάλυψη μιας τερματικής ασθένειας να μας θυμίσει το αναπότρεπτο. Ή μπορεί κάποιο βράδυ η κούραση να έχει ασυνήθιστη κατάληξη. Μπροστά στον καθρέφτη, το είδωλό μας μάς κοιτάζει περίεργα. Η μάσκα ξεθωριάζει, το κρανίο αποκαλύπτεται: σύμβολο της ματαιότητας, τελική μορφή του μέλλοντός μας, υπαινιγμός θανάτου που διαρκεί όσο και το κοίταγμα. Το ίδιο φευγαλέα είναι και τα ερωτήματα. Γιατί υπάρχουμε; Τι νόημα έχει τόση κούραση; Προς τι όλα αυτά αφού κάποτε θα πεθάνουμε; Ενοχλητικά ερωτήματα. Τα απωθούμε ξανά. Τα προσπερνάμε και συνεχίζουμε. Ξεγελάμε τον εαυτό μας και περιμένουμε…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΡΑΣΛΙΑΣ

Έγινε τεχνητή κατολίσθηση από ειδικούς αναρριχητές και με ελεγχόμενο τρόπο. Πρόκειται για επικίνδυνα βράχια που θα μπορούσαν να αποκολληθούν και να προκαλέσουν σοβαρά ατυχήματα.

Προληπτική παρέμβαση έγινε χθες Σάββατο 18 Μαΐου με πρωτοβουλία του Αντιπεριφερειάρχη Βοιωτίας Γιώργου Ντάτση στη Στεφάνη, στον πολύπαθο δρόμο που ενώνει τα Δερβενοχώριαμε την Ελευσίνα.

Πιο συγκεκριμένα, με ελεγχόμενο τρόπο και υπό την επίβλεψη των τεχνικών υπηρεσιών, της πολιτικής προστασίας και της αστυνομίας, έγινε τεχνητή κατολίσθηση από ειδικούς αναρριχητές. 

 

Πρόκειται για επικίνδυνα βράχια που θα μπορούσαν να αποκολληθούν και να προκαλέσουν σοβαρά ατυχήματα. 

Ανάρτηση του αντιπεριφερειάρχη Βοιωτίας Γιώργου Ντασιώτη στα social media

ΕΝΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ !!!

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΑΛΑΤΕΣ ζούσαν με το φόβο μην πέσει ο Ουρανός στο κεφάλι τους. Για το λόγο αυτό έκαναν και θυσίες στους Θεούς τους.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως ότι πέφτει από ψηλά, καλό είναι να μη σε βρει από κάτω, γιατί τα πράγματα, μάλλον δε θα είναι καλά.

Η ΠΡΟΛΗΨΗ, λοπόν, των ενδεχόμενων κινδύνων, είναι πολύ σημαντική υπόθεση και είναι Η ΚΥΡΙΟΤΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, όσων κατέχουν θέσεις ευθύνης, που αφορούν την προστασία των πολιτών.

ΣΗΜΕΡΑ, στη ΣΤΕΦΑΝΗ ΔΕΡΒΕΝΟΧΩΡΙΩΝ, στον πολύπαθο δρόμο, που ενώνει με την Ελευσίνα, κάναμε ακριβώς αυτό. ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΓΚΡΕΜΙΣΑΜΕ, με ελεγχόμενο τρόπο, επικίνδυνα βράχια, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν σοβαρά ατυχήματα.

ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ, οι Τεχνικές μας υπηρεσίες, για την επίβλεψη, η Πολιτική μας προστασία για τη φύλαξη, η αστυνομία, η Π.Υ. και φυσικά οι ΕΙΔΙΚΟΙ ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΕΣ , που γκρέμιζαν τα επικίνδυνα βράχια.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ, λοιπόν, πολλοί και ο φόβος των Αρχαίων Γαλατών υπαρκτός, αν, οι αρμόδιοι, δεν ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ τα γεγονότα και, κυρίως αν, ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ !!

Με τον Λουκά τον Γαλαξιδιώτη, παλιό μου φίλο, στου Νικοδήμου τα ονομαστηρια!

Πηγή:Σάκης Μουμτζής/Καθημετινή

Είναι ένας από τους κανόνες της ζωής να μην εκτιμάμε αυτό που έχουμε και να καταλαβαίνουμε την αξία του όταν το χάσουμε. Βέβαια, ένας ευφυής άνθρωπος δεν χρειάζεται να χάσει αυτό που έχει για να αντιληφθεί την αξία του. Αρκεί να κοιτάξει γύρω του για να δει πόσοι θέλουν να βρεθούν στη θέση του. Να έχουν αυτά που έχει αυτός. Τότε θα συνειδητοποιήσει πόσο προνομιούχος είναι. Επί του θέματος: σχεδόν όλοι γκρινιάζουμε για την Ευρώπη μας. Βλέπουμε τις καθυστερήσεις, τις ανεπάρκειες και τις στρεβλώσεις, και έχουμε την τάση να μεμψιμοιρούμε μονίμως, παραβλέποντας τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα, μια εικόνα λαμπερή για τους εκτός των τειχών. Για τους κατοίκους της Γεωργίας οι οποίοι διαδηλώνουν μαζικά στην Τιφλίδα, στην κεντρική πλατεία που την ονόμασαν Ευρώπη. Γιατί διαδηλώνουν; Διότι δεν θέλουν να ρωσοποιηθεί η πολιτική ζωή της πατρίδας τους, μια πορεία που ξεκινά με την ψήφιση του ρωσικής εμπνεύσεως νόμου «περί ξένων πρακτόρων». Ενας νόμος που θέλει να περιορίσει ή και να εξαλείψει ακόμη τις ανεξάρτητες φωνές.

Σε αυτές τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, εκτός από χιλιάδες Γεωργιανούς πολίτες, συμμετείχαν και τρεις υπουργοί κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Λιθουανίας, της Λετονίας, της Εσθονίας, καθώς και της Ισλανδίας, οι οποίοι έθεταν το ερώτημα στους διαδηλωτές: Πού πάμε; Και αυτοί απαντούσαν με μία φωνή: Στην Ευρώπη! Δηλαδή, σε μια μεγάλη πολιτική και οικονομική οικογένεια στην οποία διεξάγονται αδιάβλητες εκλογές, υπάρχει ελευθερία του λόγου, υπάρχει σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κράτος δικαίου, η μια χώρα δεν επιβουλεύεται τα εδάφη της άλλης και υπάρχει ένα κατακτημένο μίνιμουμ επίπεδο εκπαίδευσης.

Ολα αυτά για τα οποία αγωνίζονται στους δρόμους και στις πλατείες οι κάτοικοι της Γεωργίας, εμείς οι Ευρωπαίοι πολίτες όχι μόνο τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα, αλλά πολύ συχνά τα υποτιμάμε κιόλας.

Η Γεωργία, όπως και η Αρμενία, βρέθηκε και άλλες φορές στο ιστορικό σταυροδρόμι: στα χνάρια της Ρωσίας ή στα χνάρια της Ευρώπης. Και τις απαντήσεις δεν τις έδιναν μόνον οι εσωτερικοί συσχετισμοί δυνάμεων, καθώς αυτοί διαμορφώνονταν και με τις παρεμβάσεις, άμεσες ή έμμεσες, της Ρωσίας του Πούτιν. Η ΕΣΣΔ σίγουρα δεν μπορεί να ανασυσταθεί, είναι ένα ιστορικό απολίθωμα, όμως μπορεί το πνεύμα της να αναβιώσει. Δηλαδή, οι χώρες που τη συγκροτούσαν τότε, σήμερα να έχουν πολίτευμα με παρόμοια ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά με αυτά της Ρωσίας. Ο Τζέιμς Μάτις, υπουργός Αμυνας επί Ντόναλντ Τραμπ, στην επιστολή παραίτησής του σημείωνε: «Είναι ξεκάθαρο πως Κίνα και Ρωσία… θέλουν να διαμορφώσουν έναν κόσμο που θα συνάδει με το απολυταρχικό τους μοντέλο –αποκτώντας δικαίωμα βέτο στις διπλωματικές, οικονομικές αποφάσεις άλλων εθνών– για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος των γειτόνων τους, της Αμερικής και των συμμάχων μας». Στη Γεωργία, αυτό ακριβώς γίνεται

Πηγή: Πάσχος Μανδραβέλης /Καθημερινή

Στη θαυμάσια σειρά ραδιοφωνικών ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ «Γνωρίζοντας την Ιστορία μας», ο ιστορικός κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου έκανε μια σημαντική παρατήρηση σχετικώς με τη στάση της συντηρητικής παράταξης τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα. «Ο Βενιζέλος ακολουθεί την κατά Σβολόπουλο πολιτική του “προϋπολογισμένου κινδύνου”. (…) Επειδή είναι ο ρεαλιστής της Μεγάλης Ιδέας, παίρνει μια σειρά αποφάσεων είτε θυμώνουν πολύ κόσμο, είτε τον απειλούν, είτε τον απογοητεύουν. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του Βενιζέλου και των πολιτικών του αντιπάλων. (…) Ο Βενιζέλος γνωρίζει ότι όταν δίνει την εντολή να κινηθεί ο στρατός προς Θεσσαλονίκη πιθανότατα το Μοναστήρι χάνεται για πάντα. Και όμως παίρνει τη σκληρή απόφαση. (…) Το στοιχείο του Βενιζέλου, ότι πρέπει να πάρει αποφάσεις σκληρές, να καθορίσει ενδεχομένως –και φυσικά με βάση το εφικτό– τη μοίρα πληθυσμών, πανάρχαιων στις κοιτίδες τους ελληνικών πληθυσμών. Ομως παίρνει αποφάσεις. (…) Αυτό είναι που δεν μπορούν να κάνουν οι αντιβενιζελικοί. Εχουν έναν μαξιμαλισμό. Δεν θέλουν να πάρουν μια απόφαση, η οποία μπορεί να είναι τόσο επώδυνη. Αλλά μη θέλοντας να πάρεις μια απόφαση, μπορεί να μην μπεις στον πόλεμο και στο τέλος να σ’ τα πάρουν όλα οι άλλοι….» (Ελευθέριος Βενιζέλος, skai.gr 2013).

Αυτός ο παραλυτικός μαξιμαλισμός είναι το πρόβλημα των γνήσιων πατριωτών και η μεγάλη ευκαιρία όσων τους εκμεταλλεύονται για ίδιον πολιτικό όφελος. Η ευκαιρία που χάσαμε το 1993 για σύνθετη ονομασία, εθνικότητας και γλώσσας στη γείτονα, έγινε ευκαιρία για σύνθετη ονομασία συν την επίσημη απόρριψη του αλυτρωτισμού το 2019 και αν δεν κάναμε τη συμφωνία των Πρεσπών τότε, σήμερα ούτε η Ε.Ε. ούτε οι ΗΠΑ θα ασχολούνταν με τη νέα πρόεδρο της χώρας κ. Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα, ό,τι κι αν έλεγε.

Ηταν καλή εκείνη η συμφωνία; Οχι, υπό την έννοια πως ούτε η Συμφωνία των Σεβρών ήταν καλή αφού άφηνε εκτός ελλαδικού χώρου την «Κόκκινη Μηλιά». Θα μπορούσε κάποιος άλλος να πετύχει περισσότερα; Πιθανώς, αλλά έχουμε βαρεθεί να ακούμε αρχηγούς της αντιπολίτευσης πόσο καλύτεροι διαπραγματευτές είναι· μέχρι και ο κ. Κυριάκος Βελόπουλος λέει ότι θα λύσει τσακ μπαμ το ζήτημα της ΑΟΖ, θα κάνει εξορύξεις και θα δώσει συντάξεις των 4.000 ευρώ. Εξάλλου, πολλοί το 2015 ψήφισαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να κάνουν καλύτερες, δηλαδή πιο σκληρές διαπραγματεύσεις, και είδαμε τα χαΐρια μας.

Ο παραλυτικός μαξιμαλισμός χαντάκωσε την εξωτερική μας πολιτική επί μακρόν και όχι μόνο σε ό,τι αφορά το Μακεδονικό. Πριν από μερικές ημέρες, για παράδειγμα, έκλεισαν τα 20 χρόνια από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Εχουμε κάτι καλύτερο στα χέρια μας; Η Αμμόχωστος πώς