“Πάντα στον κόσμο θα’ρχεται Παρασκευή μεγάλη..
Και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι..”

Ν.Γκάτσος

“Σκοτώστε όσες κίσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώσεις τα κοτσύφια”.Αυτή είναι η συμβουλή του δικηγόρου Άτικους Φιντς στα παιδιά του, καθώς ο ίδιος αποφασίζει να υπερασπιστεί στο δικαστήριο το πραγματικό “κοτσύφι” αυτής της υπέροχης ιστορίας, έναν νεαρό μαύρο. […] Το φαινομενικά γαλήνιο και ειρηνικό Μέικομπ της Αλαμπάμα είναι στην πραγματικότητα βουτηγμένο στην προκατάληψη, τη βία και την υποκρισία. Αλλά τη ναρκωμένη συνείδηση της πόλης θα συνταράξει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη… Ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, το “Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια” συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αξιολογότερα κλασικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας.

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα ……

7. Ήθελε ο θεός και ζήσαμε*

Η Πρωτομαγιά του 1964 συνέπεσε με τη Μεγάλη Παρασκευή. Ήταν από τις σπάνιες χρονιές που το Πάσχα θα το γιορτάζαμε Μάιο. Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά στην κοιλάδα του Μόρνου.
Οι γεωργοί στην κοιλάδα είχαν αρχίσει τις προετοιμασίες για την σπορά στους αγρούς, ο καθαρισμός των καναλιών άρδευσης και τα οργώματα είχαν σχεδόν τελειώσει σε όλο τον κάμπο. Οι καλλιεργητές μάλιστα που τα χωράφια τους αρδεύονταν από τον Κοκκινοπόταμο και καλλιεργού- σαν καλαμπόκι έπρεπε μέχρι τις αρχές Μαΐου να έχουν τελειώσει και με τη σπορά, η οποία γινόταν πρώιμα σε αυτά τα χωράφια, μιας και το καλαμπόκι χρειάζεται αρκετά ποτίσματα για να έχει ανάπτυξη και πλούσια παραγωγή.

Ο Κόκκινος ποταμός μπορούσε να δώσει νερό το πολύ μέχρι τα μέσα Ιουλίου· το υπόλοιπο διάστημα, μέχρι το φθινόπωρο, στέρευε στο μεγαλύτερο τμήμα του σε αντίθεση με τον Μόρνο, που τα νερά του έρεαν αδιάκοπα όλο τον χρόνο.
Εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή του 1964 ο πατέρας μου είχε τελειώσει με την πρώιμη σπορά των χωραφιών, γύρω από το σπίτι, με καλαμπόκι, αφού τα χωράφια αυτά μπορούσαν να αρδευτούν μόνο από τον Κόκκινο.

Τα χρόνια εκείνα το όργωμα και η σπορά γίνονταν με το παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με τα άλογα ή τα μουλάρια και το αλέτρι του Ησίοδου. Ήταν δύσκολη δουλειά για τους ανθρώπους και για τα ζώα.
Δεν έπρεπε ούτε σπυρί να πάει χαμένο, για να πιάσει ο κόπος τόπο, όπως έλεγαν χαρακτηριστικά οι άνθρωποι του μόχθου.

Στα φρέσκα οργώματα έπεφταν κάθε είδους πουλιά για να κλέψουν κανένα σπόρο. Οι επιδρομές των κορακιών ήταν η μεγάλη μάστιγα για τους γεωργούς, τόσο κατά τη σπορά όσο και μετέπειτα, κατά την περίοδο της ωρίμανσης και της συγκομιδής.

Για να μειώσουν αυτές τις επιδρομές, χρησιμοποιώντας παλιά ρούχα έφτιαχναν σκιάχτρα και τα τοποθετούσαν στα χωράφια τους. Στην αρχή ήταν αποτελεσματικό μέτρο, αλλά σιγά-σιγά τα πουλιά εξοικειώνονταν και στο τέλος κάθονταν ακόμη και πάνω στα σκιάχτρα.
Χρησιμοποιούσαν επίσης κάποιες αυτοσχέδιες κατασκευές από τενεκέδες, που με τον άνεμο δημιουργούσαν έντονο θόρυβο που φόβιζε τα πουλιά, τουλάχιστον στην αρχή.
Κάποιοι γεωργοί θεωρούσαν πιο αποτελεσματικό μέτρο να κρεμούν σε κάποιους στύλους μέσα στα χωράφια τους νεκρά πουλιά, που είχαν τουφεκίσει.

Ο πατέρας μου είχε ένα παλιό στρατιωτικό τυφέκιο, μακρύκανο, τύπου γκρα, που το είχε μετατρέψει σε κυνηγετικό. Έπαιρνε κυνηγετικό φυσίγγι στην θαλάμη αντί για σφαίρα και λειτουργούσε με κινητό ουραίο. Εκείνο το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής το κατέβασε από το ταβάνι του σπιτιού μας όπου το φύλαγε, το όπλισε και παραμόνευε στην αυλή ώστε, όταν πέσουν τα πουλιά στα οργωμένα χωράφια, να τα τουφεκίσει. Κάποια στιγμή κάπου θέλησε να πάει, άφησε το όπλο πάνω στον φράχτη και απομακρύνθηκε.

Παρακολουθώντας τη σκηνή μαζί με τα αδέλφια μου τρέξαμε, κι εγώ άρπαξα το όπλο κι άρχισα να σημαδεύω, πρώτα τον αδελφό μου και μετά την αδελφή μου, λέγοντάς τους αστειευόμενος «σας σκοτώνω», πιστεύοντας ότι δεν είχε φυσίγγι. Το χαρακτηριστικό κλικ του επικρουστήρα ακούστηκε δυο φορές χωρίς να γίνει εκπυρσοκρότηση. Μετά έστρεψα το όπλο προς τον ουρανό, ξαναπάτησα την σκανδάλη και ο εκκωφαντικός ήχος της εκπυρσοκρότησης ακόμη ακούγεται στα αυτιά μου μαζί με τα ξεφωνητά της μάνας μου και τις αγριοφωνάρες του πατέρα μου…

*το διήγημα είναι από το βιβλίο: «θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις».

Σύμφωνα με τους γκουρού του μέλλοντός μας:

«η μέση διάρκεια ζωής μιας σύγχρονης επαγγελματικής δεξιότητας είναι ήδη πέντε έτη. Κάθε περίπου πέντε έτη καθένας πρέπει να ανανεώνει τις δεξιότητές του, είτε για να αλλάξει δουλειά, είτε για να κρατήσει αυτήν που έχει. Αυτό σημαίνει ότι οι νέοι σήμερα έχουν ανάγκη να καλλιεργήσουν τις αναγκαίες μεταδεξιότητες για να μπορούν να διαχειρίζονται με επιτυχία αλλεπάλληλους κύκλους μάθησης και εκ νέου προσαρμογής. Τέτοιες μεταδεξιότητες είναι για παράδειγμα η αισιοδοξία, η κοινωνική νοημοσύνη, η περιέργεια, ο αυτοέλεγχος, η επιμονή.»

Όποιος πραγματικά έχει γνώση για κάποιο θέμα λέει «κατάλαβα». Όποιος δεν έχει γνώση λέει «πιστεύω».

Ο οδικός άξονας από τα Δερβενοχώρια ως τα όρια της Βοιωτίας και η παράκαμψη του Βασιλικού βρίσκονται μεταξύ των προτεινόμενων προς χρηματοδότηση έργων από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. 

Ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Φάνης Σπανός συναντήθηκε με τον υπουργό Επικρατείας Άκη Σκέρτσο και τον υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Θανάση Κοντογεώργη, για σειρά θεμάτων που αποτελούν υψηλές προτεραιότητες της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, ιδίως στο πεδίο των οδικών υποδομών.

Συγκεκριμένα, ο Περιφερειάρχης Φάνης Σπανός ενημέρωσε τον υπουργό και τον υφυπουργό για την απόλυτη ωριμότητα των ακόλουθων οδικών έργων, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν από τομεακά προγράμματα:

Παράκαμψη Βασιλικού με τελικό εκτιμώμενο κόστος περιλαμβανομένων και των απαλλοτριώσεων 32.500.000 ευρώ.

Οδός Δερβενοχώρια – όρια Βοιωτίας προς Ελευσίνα, με τελικό εκτιμώμενο κόστος 13.000.000 ευρώ.

Βόρειο ήμισυ οδού Ραπταίοι – Νέα Στύρα – Στύρα.

Βελτίωση οδικού άξονα Λαμία – Ιτέα – Αντίρριο, Τμήμα: Τέλος Παράκαμψης Γραβιάς – Ανισόπεδος κόμβος Μεταλλείων Βωξίτη. Το έργο εκτελείται ήδη με πόρους του «ΕΠ Στερεά Ελλάδα 2021 – 2027» και ζητείται η μεταφορά του σε τομεακό πρόγραμμα, προς αποδέσμευση των σχετικών πόρων υπέρ του περιφερειακού προγράμματος.

Προσωπογραφία:Η μητέρα του ζωγράφο

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τὰ ἀγράμματα γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ποὺ τὴν Σαρακοστὴ καὶ τὴν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στὴν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπὸ τὰ μικρά τους χρόνια ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ καταλάβανε αὐτὸ τὸ χαροποιὸν πένθος, ποὺ δὲν τὸ καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, ποὺ θέλουνε νὰ τοὺς διδάξουνε, ἀντὶ νὰ διδαχθοῦνε ἀπ᾿ αυτούς.

Τώρα τὶς μέρες τῆς Σαρακοστῆς, τῆς Μεγάλης Βδομάδας καὶ τοῦ Πάσχα πορεύονται μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ἀκολουθᾶνε ὁλοένα ἀπὸ πίσω του, ἀληθινά, ὄχι φανταστικά, ἀκούγοντάς Τον νὰ λέγῃ:«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ παραδοθήσεται ὁ Ὑιὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ».

Μαζί του βρίσκονται στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ δακρύζουνε ἀπὸ τὰ λόγιά Του, μαζί Του πᾶνε στὸ πραιτώριο καὶ στὸν Πιλᾶτο, μαζί Του ῥαπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του ἐμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ἀνασταίνονται.

Τὰ μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε, μὰ αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι δάκρυα τῆς ἀπελπισίας, ἀλλὰ τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς βεβαιότητας πὼς μ᾿ αὐτὰ ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς, τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτὸ γίνεται κάθε χρόνο. Ὤ! Πόσο ἀληθινὰ πίστι εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστι τοῦ λαοῦ μας!

*Ο Πωλ Λαφάργκ (1842-1911), γεννημένος από γονείς Γάλλων μιγάδων, γεννήθηκε στην Κούβα. Το 1851 πηγαίνει στη Γαλλία έχοντας αναρχικές τάσεις και θαυμάζοντας τον Προυντόν, αλλά θα προσχωρήσει και στις ιδέες του Μαρξισμού.
Ερχόμενος το 1865 στο Λονδίνο γνωρίζει τον Καρλ Μαρξ όπου θα γίνει γραμματέας του και το 1868 θα παντρευτεί την κόρη, Λάουρα.
Ο γαμπρός του Μαρξ γίνεται μέλος του «Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κινήματος» και τάσσεται με το όραμα των εργατικών διεκδικήσεων και του Μαρξισμού κινούμενος κόντρα στον καπιταλισμό.
Γράφει: «ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ», λέγοντας ότι είναι τρέλα οι εργάτες να σκοτώνονται στη δουλειά. Το τέλος του τραγικό, αυτοκτόνησε μαζί με τη γυναίκα του στις 26 Νοεμβρίου 1911, με ένεση υδροκυανίου, για να μη γεράσουν και έχουν προβλήματα υγείας.