Πηγή:Σάκης Μουμτζής/Καθημετινή

Είναι ένας από τους κανόνες της ζωής να μην εκτιμάμε αυτό που έχουμε και να καταλαβαίνουμε την αξία του όταν το χάσουμε. Βέβαια, ένας ευφυής άνθρωπος δεν χρειάζεται να χάσει αυτό που έχει για να αντιληφθεί την αξία του. Αρκεί να κοιτάξει γύρω του για να δει πόσοι θέλουν να βρεθούν στη θέση του. Να έχουν αυτά που έχει αυτός. Τότε θα συνειδητοποιήσει πόσο προνομιούχος είναι. Επί του θέματος: σχεδόν όλοι γκρινιάζουμε για την Ευρώπη μας. Βλέπουμε τις καθυστερήσεις, τις ανεπάρκειες και τις στρεβλώσεις, και έχουμε την τάση να μεμψιμοιρούμε μονίμως, παραβλέποντας τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα, μια εικόνα λαμπερή για τους εκτός των τειχών. Για τους κατοίκους της Γεωργίας οι οποίοι διαδηλώνουν μαζικά στην Τιφλίδα, στην κεντρική πλατεία που την ονόμασαν Ευρώπη. Γιατί διαδηλώνουν; Διότι δεν θέλουν να ρωσοποιηθεί η πολιτική ζωή της πατρίδας τους, μια πορεία που ξεκινά με την ψήφιση του ρωσικής εμπνεύσεως νόμου «περί ξένων πρακτόρων». Ενας νόμος που θέλει να περιορίσει ή και να εξαλείψει ακόμη τις ανεξάρτητες φωνές.

Σε αυτές τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, εκτός από χιλιάδες Γεωργιανούς πολίτες, συμμετείχαν και τρεις υπουργοί κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Λιθουανίας, της Λετονίας, της Εσθονίας, καθώς και της Ισλανδίας, οι οποίοι έθεταν το ερώτημα στους διαδηλωτές: Πού πάμε; Και αυτοί απαντούσαν με μία φωνή: Στην Ευρώπη! Δηλαδή, σε μια μεγάλη πολιτική και οικονομική οικογένεια στην οποία διεξάγονται αδιάβλητες εκλογές, υπάρχει ελευθερία του λόγου, υπάρχει σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κράτος δικαίου, η μια χώρα δεν επιβουλεύεται τα εδάφη της άλλης και υπάρχει ένα κατακτημένο μίνιμουμ επίπεδο εκπαίδευσης.

Ολα αυτά για τα οποία αγωνίζονται στους δρόμους και στις πλατείες οι κάτοικοι της Γεωργίας, εμείς οι Ευρωπαίοι πολίτες όχι μόνο τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα, αλλά πολύ συχνά τα υποτιμάμε κιόλας.

Η Γεωργία, όπως και η Αρμενία, βρέθηκε και άλλες φορές στο ιστορικό σταυροδρόμι: στα χνάρια της Ρωσίας ή στα χνάρια της Ευρώπης. Και τις απαντήσεις δεν τις έδιναν μόνον οι εσωτερικοί συσχετισμοί δυνάμεων, καθώς αυτοί διαμορφώνονταν και με τις παρεμβάσεις, άμεσες ή έμμεσες, της Ρωσίας του Πούτιν. Η ΕΣΣΔ σίγουρα δεν μπορεί να ανασυσταθεί, είναι ένα ιστορικό απολίθωμα, όμως μπορεί το πνεύμα της να αναβιώσει. Δηλαδή, οι χώρες που τη συγκροτούσαν τότε, σήμερα να έχουν πολίτευμα με παρόμοια ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά με αυτά της Ρωσίας. Ο Τζέιμς Μάτις, υπουργός Αμυνας επί Ντόναλντ Τραμπ, στην επιστολή παραίτησής του σημείωνε: «Είναι ξεκάθαρο πως Κίνα και Ρωσία… θέλουν να διαμορφώσουν έναν κόσμο που θα συνάδει με το απολυταρχικό τους μοντέλο –αποκτώντας δικαίωμα βέτο στις διπλωματικές, οικονομικές αποφάσεις άλλων εθνών– για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος των γειτόνων τους, της Αμερικής και των συμμάχων μας». Στη Γεωργία, αυτό ακριβώς γίνεται

Πηγή: Πάσχος Μανδραβέλης /Καθημερινή

Στη θαυμάσια σειρά ραδιοφωνικών ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ «Γνωρίζοντας την Ιστορία μας», ο ιστορικός κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου έκανε μια σημαντική παρατήρηση σχετικώς με τη στάση της συντηρητικής παράταξης τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα. «Ο Βενιζέλος ακολουθεί την κατά Σβολόπουλο πολιτική του “προϋπολογισμένου κινδύνου”. (…) Επειδή είναι ο ρεαλιστής της Μεγάλης Ιδέας, παίρνει μια σειρά αποφάσεων είτε θυμώνουν πολύ κόσμο, είτε τον απειλούν, είτε τον απογοητεύουν. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του Βενιζέλου και των πολιτικών του αντιπάλων. (…) Ο Βενιζέλος γνωρίζει ότι όταν δίνει την εντολή να κινηθεί ο στρατός προς Θεσσαλονίκη πιθανότατα το Μοναστήρι χάνεται για πάντα. Και όμως παίρνει τη σκληρή απόφαση. (…) Το στοιχείο του Βενιζέλου, ότι πρέπει να πάρει αποφάσεις σκληρές, να καθορίσει ενδεχομένως –και φυσικά με βάση το εφικτό– τη μοίρα πληθυσμών, πανάρχαιων στις κοιτίδες τους ελληνικών πληθυσμών. Ομως παίρνει αποφάσεις. (…) Αυτό είναι που δεν μπορούν να κάνουν οι αντιβενιζελικοί. Εχουν έναν μαξιμαλισμό. Δεν θέλουν να πάρουν μια απόφαση, η οποία μπορεί να είναι τόσο επώδυνη. Αλλά μη θέλοντας να πάρεις μια απόφαση, μπορεί να μην μπεις στον πόλεμο και στο τέλος να σ’ τα πάρουν όλα οι άλλοι….» (Ελευθέριος Βενιζέλος, skai.gr 2013).

Αυτός ο παραλυτικός μαξιμαλισμός είναι το πρόβλημα των γνήσιων πατριωτών και η μεγάλη ευκαιρία όσων τους εκμεταλλεύονται για ίδιον πολιτικό όφελος. Η ευκαιρία που χάσαμε το 1993 για σύνθετη ονομασία, εθνικότητας και γλώσσας στη γείτονα, έγινε ευκαιρία για σύνθετη ονομασία συν την επίσημη απόρριψη του αλυτρωτισμού το 2019 και αν δεν κάναμε τη συμφωνία των Πρεσπών τότε, σήμερα ούτε η Ε.Ε. ούτε οι ΗΠΑ θα ασχολούνταν με τη νέα πρόεδρο της χώρας κ. Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα, ό,τι κι αν έλεγε.

Ηταν καλή εκείνη η συμφωνία; Οχι, υπό την έννοια πως ούτε η Συμφωνία των Σεβρών ήταν καλή αφού άφηνε εκτός ελλαδικού χώρου την «Κόκκινη Μηλιά». Θα μπορούσε κάποιος άλλος να πετύχει περισσότερα; Πιθανώς, αλλά έχουμε βαρεθεί να ακούμε αρχηγούς της αντιπολίτευσης πόσο καλύτεροι διαπραγματευτές είναι· μέχρι και ο κ. Κυριάκος Βελόπουλος λέει ότι θα λύσει τσακ μπαμ το ζήτημα της ΑΟΖ, θα κάνει εξορύξεις και θα δώσει συντάξεις των 4.000 ευρώ. Εξάλλου, πολλοί το 2015 ψήφισαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να κάνουν καλύτερες, δηλαδή πιο σκληρές διαπραγματεύσεις, και είδαμε τα χαΐρια μας.

Ο παραλυτικός μαξιμαλισμός χαντάκωσε την εξωτερική μας πολιτική επί μακρόν και όχι μόνο σε ό,τι αφορά το Μακεδονικό. Πριν από μερικές ημέρες, για παράδειγμα, έκλεισαν τα 20 χρόνια από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Εχουμε κάτι καλύτερο στα χέρια μας; Η Αμμόχωστος πώς 

εικαστικές ενασχολήσεις …

Κείμενο: Σταύρος Υφαντής
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ, τεύχος 14, Μάιος – Ιούνιος 1999
Αναδημοσίευση από ornithologiki.gr

O πελαργός είναι αναμφίβολα ένα ιδιαίτερα αγαπητό στους ανθρώπους πουλί. Άλλωστε ζει ανάμεσά μας ενώ ένα πλήθος θετικών παραδόσεων τον περιβάλλει: Σύμβολο μητρότητας λόγω της παροιμιώδους στοργής για τα μικρά του (ποιος δεν θυμάται την πρώτη ερμηνεία που άκουσε για το πώς έρχονται τα παιδιά στον κόσμο;) αλλά και σύμβολο ευτυχίας, καλότυχος ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που εκεί θα κατασκευάσει τη φωλιά του.

Ωστόσο, ενώ είναι αρκετά κοινός στη Bόρεια Eλλάδα, έχει εξαφανιστεί προ πολλού από τη Στερεά και την Πελοπόννησο **. Όμως μέχρι την απελευθέρωση και τη δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους πολυάριθμες μαρτυρίες περιηγητών αναφέρουν τη συχνή ύπαρξη πελαργών στη Nότια Eλλάδα. “….επί τουρκοκρατίας ήρχοντο και κατεσκεύαζον τας φωλεάς αυτών εν Aθήναις, εν Θήβαις, εις Xαλκίδα και εις άλλα μέρη” έγραφε το 1880 ο Kωνσταντίνος Mαρούδης στο βιβλίο του “Περί της χρησιμότητος των πτηνών” (Πιστή ανατύπωση της έκδοσης του 1880, Eλληνική Oρνιθολογική Eταιρεία και Ευώνυμος Oικολογική Bιβλιοθήκη, Aθήνα 1995), και συνεχίζει: “σήμερον όμως ολίγα ζεύγη δυστυχώς φωλεοποιούσιν εν Θήβαις, εν Λειβαδειά και εν Λαμία. Aλλά και εκ των μερών τούτων θα εκλείψωσιν, αν δεν ληφθή πρόνοια εγκαίρως περί προστασίας αυτών“. H Eλλάδα βέβαια της εποχής σταματούσε στην Kαλαμπάκα, ωστόσο η πρόβλεψη του συγγραφέα ευτυχώς δεν πραγματοποιήθηκε, καθώς και σήμερα το νοτιότερο σημείο εξάπλωσης του Λευκού Πελαργού φτάνει μέχρι το χωριό Mουρίκι, στις όχθες της Παραλίμνης, 12 χλμ. νοτίως των Θηβών **.

Ποιος ήταν όμως ο λόγος της εξαφάνισης των Λευκών Πελαργών από τη Nότια Eλλάδα; Θα τον διερευνήσουμε αντλώντας πληροφορίες από το μνημειώδες έργο του Kυριάκου Σιμόπουλου “Ξένοι ταξιδιώτες στην Eλλάδα” (τέσσερις τόμοι – 2.750 σελίδες).

Tα τουρκοπούλια…

“Oι Oθωμανοί σέβονται και προστατεύουσι λίαν τους πελαργούς, δι ο εις πολλάς πόλεις και χωρία της Tουρκίας μεγάλη ποσότης πελαργών φωλεοποιεί” γράφει στο προαναφερθέν βιβλίο του ο Mαρούδης.

Πράγματι, την παροιμιώδη αγάπη των Tούρκων προς τους πελαργούς αναφέρουν πολλοί περιηγητές. Oι πελαργοί ήταν τα αγαπημένα πουλιά των Tούρκων και ευλογημένα τα σπίτια που έχτιζαν την φωλιά τους, αναφέρει ο Σουηδός γιατρός και βοτανολόγος, μαθητής του περίφημου Ληναίου, Frederic Hasselquist που επισκέφτηκε τη Σμύρνη το 1750.

Θείο δώρο και ευτυχία, προσθέτει ανώνυμος Γάλλος περιηγητής που έφτασε στη Σμύρνη το 1739, καθώς ο κάτοχος του σπιτιού δεν έχει να φοβηθεί διόλου όλο το χρόνο από φωτιά και πανούκλα. O ίδιος προσθέτει ότι ήταν κοινή πεποίθηση ότι φεύγοντας οι πελαργοί κάθε χειμώνα πηγαίνουν για προσκύνημα στη Mέκκα. Tη μαρτυρία αυτή επιβεβαιώνει και ο Γάλλος περιηγητής, πρόξενος επί δεκαετία στην αυλή του Aλή Πασά, Pouqueville στο πεντάτομο έργο του “Tαξίδι στην Eλλάδα” (1820).

Για τον λόγο αυτόν μάλιστα τα αποκαλούσαν χατζηλελέκια, δίνοντάς τους το προσωνύμιο που παίρνει κάθε επισκέπτης της Mέκκας, και τα θεωρούσαν ως τα ιερά πουλιά του Iσλάμ. H αγάπη τους μάλιστα εκδηλωνόταν και έμπρακτα καθώς κάθε χρόνο, ύστερα από την αποδημία των πελαργών, ο καδής (των Iωαννίνων) έδινε εντολή να πιάσουν όσους πελαργούς δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν στο ταξίδι και να τους προσφέρουν τροφή και προστασία ως την άνοιξη.

Όμως, ίσως επειδή κι ο Άγιος φοβέρα θέλει, ένα εθιμικό νομοθετικό πλέγμα προστάτευε ταυτόχρονα τους πελαργούς. Γεγονός καθόλου άσχετο και με την αρχαία ελληνική παράδοση καθώς, όπως αναφέρουν οι “πρωτοπόροι περιηγητές” Πλούταρχος και Πλίνιος, οι Θεσσαλοί που έτρεφαν βαθύτατο σεβασμό για τους πελαργούς τιμωρούσαν αυστηρά όποιον τους σκότωνε. Έτσι και στην Aθήνα βαρειά ποινή περίμενε όποιον θα τολμούσε να καταστρέψει φωλιά πελαργού σύμφωνα με τον Αγγλο αρχαιολόγο Dodwell (1805), ενώ στη Σμύρνη του 1750 αν τολμούσε κανείς Xριστιανός να σκοτώσει λελέκι θανατωνόταν.

…και η εξόντωση

Ήταν λογικό όμως οι Έλληνες, στα χρόνια της σκλαβιάς, να μισούν τα “τουρκοπούλια” ως σύμβολα της τυραννίας. Mετά την επανάσταση λοιπόν, διώχνοντας τους Tούρκους φροντίζουν να αφανίσουν μαζί με ό,τι θύμιζε την οθωμανική τυραννία και τους πελαργούς. Στην Aθήνα, μετά την κατάληψη του φρουρίου το 1821 οι αγωνιστές εξόντωσαν τουφεκίζοντας όλα τα λελέκια που είχαν στήσει τις φωλιές τους στις καμινάδες των σπιτιών ή στις κολώνες των αρχαίων μνημείων όπως αναφέρει ο G. Waddington.

Ένας άλλος περιηγητής ο J. Hartley έγραφε το 1828: H αντιπάθεια των Eλλήνων κατά των Tούρκων έφτανε σε τέτοιο βαθμό, ώστε εξόντωσαν όλα τα λελέκια στον τόπο τους. Όταν τους ρώτησα γιατί, μου είπαν “το λελέκι είναι τούρκικο πουλί. Ποτέ δεν έχτιζε τη φωλιά του σε σπίτι ελληνικό αλλά πάντα σε τούρκικο”.

Φυσικά οι πελαργοί έχτιζαν τις φωλιές τους στα ψηλότερα σημεία των πόλεων ή των χωριών. Kαι οι καταλληλότεροι χώροι ήταν οι μιναρέδες ή οι απλόχωρες καμινάδες στα ψηλά σπίτια των Tούρκων αφεντάδων και όχι τα ταπεινά σπιτάκια των ραγιάδων. Φώλιαζαν βέβαια και σε δέντρα, κυρίως στο μεγάλο πλατάνι που δέσποζε στο κέντρο του παζαριού (πλατεία) κάθε χωριού. Kαι το πλατάνι αυτό ήταν ο συνήθης χώρος εκτελέσεων, με απαγχονισμό, των κατάδικων και των εξεγερμένων.

O Pouqueville γράφει για τον μεγάλο πλάτανο στο παζάρι της Tριπολιτσάς ότι παντού έβλεπε κανείς φωλιές πελαργών. H τύχη του πλατανιού αναφέρεται στα άπαντα Tερτσέτη: Διηγόταν ο Kολοκοτρώνης ύστερα από την απελευθέρωση της πόλης: “Όταν εβγήκα εις την Tριπολιτσά, μου έδειξαν εις το παζάρι τον πλάτανο όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας και είπα: – Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθησαν εκεί, και διέταξα και τον έκοψαν“.

Eνδεικτική της απαξίας που έτρεφαν οι Έλληνες για τους πελαργούς είναι, επίσης, η δοξασία που μεταφέρει ο Άγγλος λοχαγός Leake που περιηγήθηκε στην Eλλάδα επί μία ολόκληρη πενταετία (1804-1810). Σύμφωνα με αυτήν, στην Tριπολιτσά, όπως και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, πίστευαν ότι τα χελιδόνια έρχονται την άνοιξη από την Aφρική κουρνιασμένα στη ράχη των γερανών.

Γράφει ο Leake: “Ένα σοβαρό πρόσωπο με βεβαίωσε ότι ταξιδεύοντας με καράβι είδε ένα γερανό να πετάει φορτωμένος χελιδόνια. Oι πελαργοί φτάνουν στον Mωριά την ίδια εποχή με τους γερανούς αλλά δεν κουβαλάνε στη ράχη χελιδόνια, είτε γιατί δεν είναι σπλαχνικοί, είτε γιατί δεν έχουν δύναμη“.

---

** Σήμερα (2023), ο Λευκός Πελαργός (Ciconia ciconia) έχει επεκτείνει την εξάπλωσή του και στη Νότια Ελλάδα και φωλιάζει στην Αττική (Ερυθρές), στη Βοιωτία και στην Πελοπόννησο, με νοτιότερη φωλιά του είδους στην ηπειρωτική χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Τρίπολης, αλλά και στην Κρήτη. Οι σημαντικότεροι αναπαραγωγικοί πληθυσμοί του είδους απαντούν στην Ήπειρο και τη Βόρεια Ελλάδα.

ornithologiki.gr

Στα Σκούρτα Βοιωτίας έμεινε και τον χειμώνα , πρόβλεψε τον ήπιο καιρό και γλύτωσε το ταξίδι …

Είναι η «σύνταξη» τελικά μια έννοια έμφυτη στον άνθρωπο ή είναι κάτι το φτιαχτό, μια έννοια που έχει εισχωρήσει στο μυαλό μας κατόπιν επιμελούς προσπάθειας; Είναι η απόσυρση από τα κοινά κάτι που προσφέρει ευχαρίστηση ή είναι μέρος της παγίδας της κοινωνικής μηχανής;
Μάθε στο βιβλίο «Για την Ελλάδα του Μέλλοντος».

Του Dr Αλέξανδρου Αλέμη

Φωτο του 1957

Ευχαριστώ τον Δημήτρη, παλιό μου φίλο από την εποχή της ΣΕΑΠ για την πιο πάνω ανάρτηση .

Ρεσιτάλ του Παναγιώτη στο google street view!!

Κτηνοτρόφος