•Ο θάνατος του Ραισι αποδεικνύει το νόμο της ματαιότητας που μας κυβερνά.
Όση εξουσία κι αν «χαρίζεις» στο Θεό,αυτός σου γνέφει ότι ,ως παντοδύναμος ,αδιαφορεί για τη διακυβέρνηση του Ιράν αλλά και οποιασδήποτε θεοκρατικης,άμεσα η έμμεσα χώρας. Ιδιως δεν ανακατεύεται ο Θεός όταν πετάς εν μέσω θεομηνίας με ελικόπτερο 50 ετών που δεν έχει ανταλλακτικά.Όσο πιστός και αν είσαι,όποιο αξίωμα κι αν έχεις.Η βασιλευς η στρατιώτης,η πλούσιος η πενης η δικαιος η αμαρτωλός.
•Οι αρμοί της εξουσιας στο στυγερο αυτό Κράτος παραμένουν.Ακλόνητοι ,τουλάχιστον φαινομενικά.Ο πνευματικός ηγέτης,οι μουλάδες,οι φρουροί της επανάστασης,η αστυνομία ηθών και όλα τα συναφή.
•Η μόνη ελπίδα για το λαό του Ιράν είναι τα κορίτσια του.Τα θαρραλέα , άφοβα αυτά πλάσματα που έπαιξαν το κεφάλι τους και τη ζωή τους κορόνα,γράμματα αντιπαλεύοντας την πλειοψηφικη φρίκη.Ίσως ,μαζί με τους άντρες τους ,κάνουν διακριτή την ύπαρξη τους στις «εκλογές» που θα γίνουν σε 50 μέρες.Ως εκεί μπορούν.Να διεκδικήσουν διακριτοτητα. Αν βρεθεί και κάποιος με το μυαλό εντός της κεφαλής του να εμφανιστεί ως υποψήφιος.
•Τα κορίτσια που πηγαίνουν/δυο δυο βιαστικά /στρίβουν από τη γωνία/για να πάνε σινεμά.Ήταν τραγούδι για την ελληνική επαρχία του 60.
Πάνος Μπιτσαξής