Έντγκαρ Λη Μάστερς / Ο Λόφος
Που να ‘ναι ο Έλμερ, ο Έρμαν, ο Μπέρτ, ο Τομ κι ο Τσάρλυ,
Ο αναποφάσιστος, ο μπρατσωμένος, ο κλόουν, ο μπεκρής, ο καυγατζής;
Όλοι, όλοι κοιμούνται εκεί, στο λόφο.
Ο ένας πάει από πυρετό,
Ο άλλος κάηκε σ’ ορυχείο,
Άλλος σκοτώθηκε σ’ έναν καυγά,
Άλλος στη φυλακή ξεψύχησε,
Κι ο άλλος έπεσε από μια γέφυρα μοχθώντας για τα παιδιά και τη γυναίκα του
Όλοι, όλοι κοιμούνται, κοιμούνται, κοιμούνται εκεί, στο λόφο.
Που να ‘ναι η Έλλα, η Καίητ, η Μαγκ, η Λίζυ και η Έντιθ,
Η τρυφερή, η απλοϊκή, η φωνακλού, η περήφανη, η ευτυχισμένη;
Όλες, όλες κοιμούνται εκεί, στο λόφο.
Μια πέθανε στη γέννα ντροπιασμένη,
Μία απ’ αναντίστοιχο έρωτα,
Μία στα χέρια ενός αγροίκου σε μπουρδέλο,
Η άλλη από πληγωμένη περηφάνια, εκεί που έψαχνε τα θέλω της καρδιάς της,
Την άλλη που έζησε μακριά, Λονδίνο και Παρίσι,
Την έφεραν στον μικρό τόπο της ξανά η Έλλα, η Καίητ και η Μαγκ
Όλες, όλες κοιμούνται εκεί, στο λόφο.
Που είν’ ο θείος Ισαάκ κι η θεία Έμιλυ,
Κι ο γέρο-Τάουνυ Κίνκειντ κι η Σέβιν Χόουτον,
Κι ο ταγματάρχης Γουόκερ που ‘χε μιλήσει
Μ’ αξιοσέβαστους επαναστάτες;
Όλοι, όλοι κοιμούνται εκεί, στο λόφο.
Τους φέραν απ’ τον πόλεμο τους γυιούς νεκρούς,
Κι απ’ τη ζωή τις κόρες τσακισμένες,
Και τα εγγόνια ορφανά, να κλαίνε
Όλοι, όλοι κοιμούνται, κοιμούνται εκεί, στο λόφο.
Που να ‘ναι ο γέρο-βιολιτζής ο Τζόουνς,
Που έπαιζε στη ζωή ως τα ενενήντα του,
Γυμνόστηθος μπροστά στη χιονοθύελλα,
Έπινε, ξεφάντωνε και ούτε σκέψη για γυναίκα ή συγγενείς,
Χρυσάφι, έρωτα ή παράδεισο;
Να τον! φλυαρεί για πανηγύρια του παλιού καιρού,
Για ιπποδρομίες παλιότερα στο Κλάρυ’ς Γκρόουβ,
Για κάτι που είπε ο Έιμπ Λίνκολν
Κάποτε στο Σπρίνγκφιλντ.
Έντγκαρ Λη Μάστερς
Έντγκαρ Λη Μάστερς (Edgar Lee Masters, 1868-1950) ήταν Αμερικανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και βιογράφος. Έγραψε δώδεκα θεατρικά έργα, εικοσιένα βιβλία ποίησης, έξι μυθιστορήματα και έξι βιογραφίες (μεταξύ των οποίων του Αβραάμ Λίνκολν και του Μαρκ Τουαίην) αλλά την φήμη του την οφείλει κυρίως στην Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ (Spoon River Anthology, 1915). Πρόκειται για μια συλλογή σύντομων επιτάφιων ποιημάτων σε ελεύθερο στίχο, όπου διακόσια δώδεκα πρόσωπα μιλούν για την ζωή και τα πάθη τους. Πολλοί είδαν στα ποιήματα αυτά ένα απόηχο της αρχαίας ελληνικής επιγραμματικής ποίησης.
,
.