Η σιγουριά δεν ήταν μάνα μου, μήτε και των γονιών μου μάνα..
Τ.Σινόπουλος
Πεθαίνει στον Πύργο, στις 25 Απριλίου του 1981.
Τον χαρακτηρίζουν πολλοί πεζογράφο-ποιητή, επειδή μας άφησε μακροσκελή πονήματα.
«Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα
ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.
Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.
Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι
αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.
Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που
περπατάνε οι δολοφόνοι.
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους»
Να πώς αυτοβιογραφείται:
«Τελικά με θρέψανε τρία ποτάμια. Ο Ερύμανθος (Ντουάνα), ο Λάδωνας, ο Αλφειός. Κάπου κοντά στ’ Ασπρα Σπίτια και το Μπέλεσι τα ποτάμια σμίγουν, γίνονται Αλφειός που κυλάει έξω από τα Ολύμπια και παρακάτω χύνεται στη θάλασσα, κοντά στην Αγουλινίτσα – το χωριό που γεννήθηκα – το σπίτι που γεννήθηκα – η κυρία Ρούσα Βενέτα Σινοπούλου – ο καθηγητής κ. Γιώργης Σινόπουλος – τα κουνούπια της Αγουλινίτσας – το κρασί και το λάδι της Αγουλινίτσας – τα ψάρια και τα χέλια από τη λίμνη της Αγουλινίτσας – τώρα την ξέραναν, πάει κι αυτή. (…)
Οσο θυμάμαι, η σιγουριά δεν ήταν μάνα μου (αυτό το κατάλαβα κάπως νωρίς) – μήτε και των γονιών μου η μάνα (πράγμα που το ‘ξερα πολύ νωρίς)».
…………