ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΩΝ ΠΑΘΩΝ από τον Κώστα Κάπο.
Έχουμε πει πάρα πολλά για τους κάθε λογής “εργολάβους” και πόσο ζημίωσαν τη χώρα με τις πρακτικές τους, τις υπερκοστολογήσεις τους και τις κακοτεχνίες τους. Πολλοί ρήτορες της Αριστεράς έφτασαν στο σημείο να τους κατηγορήσουν ακόμα και για τα 10 χρόνια ύφεσης που βιώσαμε και κοντέψαμε να πέσουμε στα βράχια.
Ας το πάρουμε λοιπόν ανάποδα, για μια φορά, γιατί στα νιάτα μου υπήρξα κι εγώ Εργολάβος Δημοσίων Έργων και εργάστηκα και για Ελληνικές και Ξένες μεγάλες εταιρείες του κλάδου, από διευθυντικές θέσεις.
Δεν μπορώ να σας πω τι γινόταν το 1960 που γεννήθηκα, αλλά από το 1980 και μετά, το “άρμεγμα του εργολάβου” είχε γίνει το Εθνικό σπορ των περισσοτέρων αρμοδίων υπαλλήλων (όχι όλων, έχω συναντήσει τίμιους ΔΥ ακόμα και μέσα σε Πολεοδομίες).
Με λίγα λόγια, ο μέσος ΔΥ που ήταν επιφορτισμένος με την επίβλεψη ή την έγκριση της πληρωμής ενός έργου, όχι απλά ήλπιζε, αλλά απαιτούσε πολλές φορές δυσβάσταχτα ποσά από τον εργολάβο, ιδίως όταν αυτός ήταν “μικρός” και χωρίς πολιτικές διασυνδέσεις να τον προστατεύουν. Έτσι, ένα 20% αυτών που πληρωνόταν στο τέλος ο κάθε εργολάβος κατέληγε στις τσέπες κάποιων κυρίων, κάτω από το τραπέζι.
Τι μπορούσε να κάνει λοιπόν ο ιδιώτης απέναντι στο πανίσχυρο Δημόσιο;
- Να προσφύγει δικαστικά. Τις περισσότερες φορές δικαιωνόταν, γιατί το Δημόσιο δεν μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό του από κάποιον που ήξερε τη Νομοθεσία. Όμως αυτό μπορεί να έπαιρνε 5-6 χρόνια, με τεράστιες δικαστικές δαπάνες και ως τότε ο Εργολάβος να έχει καταστραφεί.
- Να λαδώσει αυτούς που έπρεπε, για να του εγκρίνουν κάποιες “αφανείς εργασίες” και κάποια “έργα-σκούπα”, ώστε να μπορέσει να βγάλει τη χασούρα που είχε από την “μεγαλόθυμη” βοήθεια που λάμβανε από τους επιβλέποντες. Γιατί νομίζετε ότι κάποιος μηχανικός πήγαινε να δουλέψει σε Δημόσια Υπηρεσία, με το 1/3 των αποδοχών που θα είχε στον Ιδιωτικό Τομέα, τότε που “δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα”;
- Η τρίτη επιλογή του Εργολάβου θα ήταν να πεθάνει και οι αγαπημένες τους ασθένειες διαχρονικά υπήρξαν το έλκος, το έμφραγμα, το εγκεφαλικό και ο καρκίνος.
Εγώ ο ίδιος, εκτελώντας ένα μεγάλο έργο οπτικών ινών του ΟΤΕ και έχοντας μπει μέσα 95 εκατομμύρια δρχ. από αβλεψίες και κακούς υπολογισμούς του Οργανισμού, για να πάρω το 1/3 από τα 180 εκατομμύρια που ζητούσα ως αποζημίωση για να ξεχρεώσω Τράπεζες (επιτόκιο 36%) και τοκογλύφους (επιτόκιο 6% μηνιαίως), έδωσα τα περισσότερα σε απλωμένα χέρια, από το επίπεδο του Γενικού Διευθυντή, μέχρι το επίπεδο του αποθηκάριου που μας παρέδιδε τα καλώδια. Ήμουν 34 ετών και αυτό το έργο μου προξένησε μόνιμο πρόβλημα στην υγεία μου.
Αργότερα, ως διευθυντικό στέλεχος μεγάλων και ισχυρών εταιρειών, έβλεπα δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια να αλλάζουν χέρια, με κάποιους πολιτικούς και ΔΥ να γίνονται πλούσιοι, ενώ οι εταιρείες παρέπαιαν και κόντευαν να φουντάρουν.
Αυτά θυμάμαι, όταν ακούω κάποιον αριστερό βλαμμένο να μιλάει συλλήβδην απαξιωτικά για “τους εργολάβους τους απατεώνες”, θεωρώντας τους υπεύθυνους για την κατάντια της χώρας και αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πολιτικούς και τους “λειτουργούς” του Δημοσίου που κόστισαν στο Κράτος τα πολλαπλάσια από οποιαδήποτε “ρεμούλα” κάποιου εργολάβου.
Ένα πραγματικό “Ποθεν Έσχες” σε όλα αυτά τα κωθώνια θα μας έδιναν πολλά στοιχεία για το ποιοι οδήγησαν τη χώρα στα βράχια. Αν δεν υπήρχαν οι εργολάβοι, θα τους είχαν εφεύρει αυτοί για να πλουτίσουν.
Κώστας Κάπος
