Ὁ Συγ­γρα­φέ­ας

Του Ἀλέ­ξαν­δρου Ρα­σκόλ­νικ

ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ κομ­μέ­νο ἀπ’ τὸ πρωΐ, ἔξω ἔρι­χνε κα­ρε­κλο­πό­δα­ρα καὶ φυ­σι­κὰ οὔ­τε συν­δρο­μη­τι­κὴ τη­λε­ό­ρα­ση οὔ­τε ὑπο­λο­γι­στὴς δου­λεύ­ουν χω­ρὶς ρεῦ­μα.

       Ἡ ἔξο­δος, ἀκό­μα κι ἂν ἤθε­λες ν’ ἀψη­φή­σεις τὸν και­ρό, ἐξό­χως προ­βλη­μα­τι­κή. Ὀρ­δὲς ὁπλι­σμέ­νων Φρου­ρῶν τῆς Δη­μο­κρα­τί­ας, ντυ­μέ­νοι μὲ στο­λὲς χη­μι­κοῦ πο­λέ­μου, χω­ρὶς δια­κρι­τι­κά, καὶ τ’ ἀκρο­δά­χτυ­λο νὰ χαϊ­δεύ­ει τὴ σκαν­δά­λη, πε­ρι­πο­λοῦν νυ­χθη­με­ρόν.

       Χρό­νια εἶ­χα νὰ πιά­σω μο­λύ­βι καὶ χαρ­τί. Ὅλα ἀπ’ τὸ πλη­κτρο­λό­γιο περ­νᾶ­νε πιά. Τὸ χέ­ρι μου, στὴν ἀρ­χὴ ἔτρε­με μπρο­στὰ στὴν πρό­κλη­ση. Με­τά, πιὸ θαρ­ρε­τά, ἄρ­χι­σα κά­τι ὀρ­νι­θο­σκα­λί­σμα­τα, ἀλ­λὰ ἦταν ἀδύ­να­το νὰ συγ­κεν­τρω­θῶ. Ἀπὸ τὸ δι­πλα­νὸ δια­μέ­ρι­σμα ἀκού­γον­ταν τρα­γού­δια καὶ δυ­να­τὰ γέ­λια. Πα­ρά­νο­μη συ­νά­θροι­ση, ἀσφα­λῶς. Σκέ­φτη­κα νὰ κά­νω κα­ταγ­γε­λία στὴν ἀστυ­νο­μία, ἀλ­λὰ προ­τί­μη­σα νὰ τοὺς προϊ­δε­ά­σω. Μὲ κά­λε­σαν μέ­σα γιὰ ἕνα πο­τὸ κι ὁ πά­γος ἔσπα­σε. Πε­ρά­σα­με πραγ­μα­τι­κὰ ὑπέ­ρο­χα…