Κάποτε ένας γνωστός του Μ. Καραγάτση, τον ρωτούσε πώς στο καλό σκαρφίζεται αυτά που γράφει.
Πως φαντάζεται τους ήρωες, τις ιστορίες, τις καταστάσεις.
”Α ρε Καραγάτση”, του έλεγε, ”αν μπορούσα να σκεφτώ κι εγώ μια πρωτότυπη ιστορία, θα γινόμουν εξίσου καλός συγγραφέας.”
”Θα σου πω εγώ μία”, του αποκρίνεται ο συγγραφέας, “θα σου την κάνω δώρο”.
“Μια νέα γυναίκα έπληττε στο γάμο της με έναν πλούσιο άντρα, ισχυρό παράγοντα της περιοχής. Κάποτε ερωτεύτηκε παράφορα έναν νεότερο και ομορφότερο, εγκατέλειψε σύζυγο και οικογένεια και τον ακολούθησε.
Ο νεαρός όμως, έπειτα από λίγο καιρό την παράτησε και η γυναίκα γύρισε συντετριμμένη στον άντρα της. Του ζήτησε να τη συγχωρέσει αλλά εκείνος την έδιωξε και της απαγόρευσε να βλέπει το παιδί της. Κι εκείνη, απελπισμένη, αυτοκτόνησε.”
”Σιγά την ιστορία! Ένα μελό του κερατά είναι αυτό”, του είπε.
Και ο Καραγάτσης του απάντησε:
”Μόλις σου διηγήθηκα την Άννα Καρένινα. Γιατί σημασία δεν έχει τί γράφεις, αλλά και πώς το γράφεις.”