<<Σήμερα σκέφτηκα να μεταφέρω κάποια δέντρα στο άλλο περιβόλι, που έχω πιο ψηλά, στης Σωτήρος το μνήμα, κάτω από τον Άγιο Γεώργιο. Τα λυπάμαι, πρέπει να τα σώσω. Ξεκίνησα με αυτή την ελιά, είναι δεκαπέντε χρόνων, οι ελιές είναι αιωνόβιες, κρίμα να χαθούν…>>.
Ένα χρονικό για την κατασκευή της τεχνητής λίμνης του Μόρνου και για τις αναμνήσεις των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, μέχρι που το κράτος τούς διέταξε να φύγουν και να αφήσουν πίσω τους το χώμα, που καλλιεργούσαν, και τα βουνά, που αγκάλιαζαν την καθημερινότητά τους.
Είναι ο ξεριζωμός με τη γνώση ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να επιστρέψεις στον τόπο σου, αφού σύντομα δεν θα υπάρχει. Ο συγγραφέας καταγράφει μικρές καθημερινές στιγμές των απλών ανθρώπων του χωριού, τις μεταξύ τους σχέσεις, τις στιγμές με τα αγαπημένα τους ζώα, ενώ <<φωτογραφίζει>> νοερά την ομορφιά της φύσης με την επιθυμία να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση ενός εξαφανισμένου τόπου.
Ο Κωνσταντίνος Μπερτσιάς με στρωτή καθαρή γραφή, με όμορφες περιγραφές και με σωστή οικονομία στον λόγο του, μας δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα μιας άλλης εποχής, άγνωστης για τους νεότερους και καλά φυλαγμένης μέσα στην ψυχή των πιο παλιών.
Πρόκειται για στιγμές πολύτιμες, που άλλοτε συνδέονται με την ιστορία ενός μικρού τόπου αλλά και μιας χώρας, και άλλοτε με τις μικρές στιγμές μιας απλής καθημερινότητας, που συνθέτουν και εξηγούν τη μετέπειτα πολύπλοκη, πλέον, ζωή μας.
Κυρίως, όμως, μας μεταδίδει την ιστορία του νερού, που ξεδίψασε την Αθήνα, μέσα από μία άλλη οπτική γωνία. Μέσα από μια θυσία των λίγων για να έχουν νερό οι πολλοί…
Ας το έχουμε και αυτό στο νου μας…
Και, αν συχνά ταυτίζουμε την ομορφιά της χώρας μας με τη θάλασσα, ο συγγραφέας μάς υπενθυμίζει τη γοητεία των βουνών περιγράφοντας ξανά και ξανά με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά τους ορεινούς όγκους και τις ιστορίες που κρύβουν σε κάθε γωνιά τους.
<<Η τοποθεσία, τοπόσημο για την περιοχή, ήταν εντυπωσιακή. Από τη μία πλευρά ο πυραμοειδής λόφος, που ήταν η νότια απόληξη των Βαρδουσίων, ενός από τα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, και από την άλλη πλευρά, τη νότια, το έντονα βραχώδες τελείωμα της μακρόστενης βουνοσειράς της Στόχοβας και του Πύρνου. Φαίνεται ότι εκατομμύρια χρόνια πριν οι δύο βουνοσειρές αποτελούσαν ένα ενιαίο, συμπαγές σύνολο και κάποιος μεγάλος σεισμός δημιούργησε αυτή την εκτεταμένη, σχεδόν κατακόρυφη σχισμή και άφησε ελεύθερη την πορεία του Μέγα ποταμού ή Δαφνούντα όπως ήταν οι παλιότερες ονομασίες του Μόρνου>>.
Πηγή:https://wordpress.com/post/konstantinakoraki.wordpress.com/1469