…Ἐπέκεινα τῶν ἀνθρώπων, τό σκοπούμενο εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ θεοί: αὐτοί ὑπάρχουν στόν βαθμό πού βρίσκουμε μιάν ἀρχή ὕπαρξης μέσα μας. Ἄν αὐτή ἡ ἀρχή στεγνώσει, καμιά πλέον ἀνταλλαγή δέν εἶναι δυνατή μαζί τους: δέν ἔχουν τίποτα νά μᾶς δώσουν, δέν ἔχουμε τίποτα νά τούς προσφέρουμε. Περάσαμε τόσο χρόνο μαζί τους, τούς χορτάσαμε, τούς γυρίζουμε τώρα τήν πλάτη, τούς ξεχνᾶμε, στεκόμαστε μπροστά τους μέ ἄδεια χέρια, ὅλον τόν καιρόν. Γίνανε καί αὐτοί μαριονέτες, ὅπως οἱ συνάνθρωποί μας, ὅπως ἐμεῖς….

ΕΜΙΛ ΣΙΟΡΑΝ