Πολλοί αν όχι όλοι μας κάποτε νιώσαμε να σταματά ο χρόνος. Πολλοί λογοτέχνες, και ποιητές και πεζογράφοι, περιγράφουν στιγμές στις οποίες ένιωσαν αυτό το σταμάτημα.
1. Ποιος όμως κοιτούσε
2. όταν παρατηρούσες τις απάτες των φωτωνίων;-
3. κορίτσια ζύμωναν και ζύμη δεν αγγίζαν
4. γυναίκες γνέθανε τ’ αδράχτια δεν γυρίζαν:
5. στράφηκες για να δεις κι εξαφανίστηκες από παντού
6. στην άδεια, γαλανή ματιά του ουρανού ….
Ο στιχουργός θεωρεί διανοητικά πως το θέαμα είναι απατηλό (1-2) και ξάφνου δεν υπήρχε κίνηση (3-4). Σε σημείωσή του (Ν. Καζάνας 1990 Σώμα της Άνοιξης σ 82) μας πληροφορεί πως οι δυο γραμμές 3-4 είναι από το Έγκωμη του Σεφέρη, ο οποίος τις παίρνει από το (απόκρυφο) Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, 18. Εδώ συγκεντρώνονται τρεις μαρτυρίες σε μεγάλο βάθος χρόνου. Ο στιχουργός λέει εδώ (5-6) πως ήταν σαν να εξαφανίστηκε ο ίδιος και κοιτούσε μόνο από τον ουρανό – και αυτό ακούγεται ως γνήσια εμπειρία. (Σχεδόν πάντα σε Εξωσωματικές Εμπειρίες – OBE =Out of Body Experiences – οι άνθρωποι νιώθουν να κοιτούν από πίσω τους και από ψηλά.)