Όταν έκανα την έρευνά μου για το βιβλίο μου “Ο μοναχός που πούλησε τη Ferrari του”, βρήκα την ιστορία ενός Ινδού μαχαραγιά που είχε υιοθετήσει μια αλλόκοτη πρωινή λειτουργία: κάθε μέρα, αμέσως μόλις ξυπνούσε, επαναλάμβανε την τελετή της κηδείας του με κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και με την αρμόζουσα μουσική και τα απαραίτητα λουλούδια.

Και σε όλη τη διάρκεια της τελετής, εκείνος τραγουδούσε: «Έζησα μια πλήρη ζωή, έζησα μια πλήρη ζωή, έζησα μια πλήρη ζωή».

Όταν διάβασα για πρώτη φορά αυτή την ιστορία, δε μπορούσα να καταλάβω το σκοπό της συγκεκριμένης τελετουργίας.

Έτσι, ζήτησα από τον πατέρα μου να μου το εξηγήσει. Μου έδωσε την εξής απάντηση: «Γιε μου, αυτό που έκανε εκείνος ο μαχαραγιάς ήταν να υπενθυμίζει κάθε μέρα στον εαυτό του τη θνητότητά του, έτσι ώστε να ζει την κάθε μέρα του σαν να ήταν η τελευταία.

Ήταν μια πολύ σοφή τελετουργία, που του υπενθύμιζε ότι ο χρόνος ξεγλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μας σαν τους κόκκους της άμμου και ότι η κατάλληλη στιγμή για να ζήσουμε τη ζωή μας δεν είναι το αύριο αλλά το σήμερα».

Η επίγνωση της θνητότητας αποτελεί σημαντική πηγή σοφίας.

Όταν ζητήθηκε από τον Πλάτωνα, λίγο καιρό προτού πεθάνει, να συνοψίσει το μεγάλο φιλοσοφικό έργο της ζωής του, τους Διαλόγους, εκείνος σκέφτηκε γι’ αρκετή ώρα κι έπειτα απάντησε με δυο λέξεις: «Μελέτη θανάτου».

Οι αρχαίοι σοφοί είχαν ένα ρητό που απέδιδε με διαφορετικές λέξεις την ουσία αυτών των λόγων του Πλάτωνα: «Ο θάνατος θα έπρεπε να είναι μπροστά στα μάτια αυτών που είναι νέοι τόσο έντονα όσο και μπροστά στα μάτια αυτών που είναι ηλικιωμένοι.

Η κάθε μέρα μας, επομένως, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν αυτή που θα φέρει το τέλος, σαν αυτή που θα κλείσει τον κύκλο και θα ολοκληρώσει τη ζωή μας».

Κάνε την κηδεία σου όσο είσαι ακόμη ζωντανός, ώστε να συνειδητοποιήσεις πως ο χρόνος είναι ένα ανεκτίμητο αγαθό και πως η καλύτερη στιγμή για να ζήσεις μια πιο πλούσια, σοφή και πλήρη ζωή είναι το τώρα.

_______________________

~ Απόσπασμα από το βιβλίο του Robin Sharma «Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις;» από τις εκδόσεις Διόπτρα