Περί δακρύων καί ἁγίων
……Προκειμένου νά εἴμαστε φυσιολογικοί καί νά διατηροῦμε τήν ὑγεία μας, θά πρέπει νά παραδειγματιζόμαστε ὄχι ἀπό τόν σοφό ἀλλά ἀπό τό παιδί, πού κυλιέται καταγῆς καί ὀδύρεται ὅποτε τό τραβάει ἡ ὄρεξή του. Τί πιό ἀξιοθρήνητο ἀπό τό νά σοῦ ’ρχεται νά κλάψεις καί νά μήν τό τολμᾶς! Ἔχοντας ξεμάθει τά δάκρυα, εἴμαστε ἀβοήθητοι∙ τά μάτια μας, καρφωμένα, ἀκινητοῦν ἀμεταχείριστα. Στήν ἀρχαιότητα οἱ ἄνθρωποι ἀναλύονταν σέ δάκρυα∙ ὁμοίως στόν Μεσαίωνα, ἀλλά καί στήν ἐποχή τοῦ Grand Siècle ὅπου, σύμφωνα μέ τόν Σαίν-Σιμόν, ὁ Λουδοβίκος ΙΔ΄, ὁ «Βασιλιᾶς Ἥλιος», εἶχε τά δάκρυα πρόχειρα. Ἔκτοτε, ἐξαιρουμένου τοῦ ρομαντικοῦ ἰντερμέδιου, ἕνα ἀπό τά πιό ἀποτελεσματικά φάρμακα πού διέθετε ὁ ἄνθρωπος περιέπεσε σέ ἀνυποληψία. Ἄραγε, ἡ δυσμενής αὐτή διάθεση ἐναντίον τῶν δακρύων εἶναι περαστική ἤ ἔχουμε νά κάνουμε μέ μιά καινούργια περί τιμῆς ἀντίληψη; Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται πολλές ἀπό τίς βλάβες τῆς ὑγείας πού μᾶς τυραννοῦν, αὐτές οἱ διαδεδομένες, ὕπουλες, ἀνεξακρίβωτες ἀσθένειες, προέρχονται ἀπό τήν ὑποχρέωση πού μᾶς δεσμεύει νά μήν ἐξωτερικεύουμε τούς θυμούς καί τίς ὀδύνες μας. Νά μήν ἐνδίδουμε στά πιό ἀρχαῖα μας ἔνστικτα……..
Τσοράν, Εμίλ Μισέλ
Ο Εμίλ Μιχάι Σιοράν γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1911 στο Ρασινάρι της Ρουμανίας (τότε Αυστροουγγαρίας) και σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Πολύ νέος ανακάλυψε τον Νίτσε, τον Ντοστογιέφκι, τον Σοπενχάουερ, τον Φλωμπέρ, τον Λίχτενμπεργκ, τον Μπαλζάκ, τον Ταγκόρ και τον Σένγκλερ, οι οποίοι επηρέασαν τη σκέψη του, όπως αργότερα ο Χέγκελ, ο Χούσερλ, ο Καντ, ο Βάινιγκερ, ο Φίχτε και ο Κίρκεγκωρ. Το 1937, και έχοντας ήδη συγγράψει τέσσερα δοκίμια στη μητρική του γλώσσα, στάλθηκε μευποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου Βουκουρεστίου, στο Παρίσι, όπου και παραμένει έως το τέλος της ζωής του. Το πρώτο του έργο που δημοσιεύτηκε στα γαλλικά ήταν το “Εγκόλπιο ανασκολοπισμού” το 1949, και ακολούθησαν πλήθος μελέτες και δοκίμια. Πέθανεστις 20 Ιουνίου 1995.