Η δασκάλα και ο ιερέας της Φουρνάς
•Η ορεινή Ευρυτανία είναι πανθομολογούμενα ονειρεμένος τόπος.Ελάχιστα τον γνωρίζω.Ειναι ένα από τα πολλά ταξιδιωτικά μου ελλείμματα.Εκει είναι το χωριό Φουρνά και παραδίπλα ο Κλειτσος.
Η δασκάλα και ο ιερέας αντιμέτωποι με την βαθμιαία ερήμωση και την διακοπή λειτουργίας του δημοτικού σχολείου έβαλαν αγγελία και προσκάλεσαν πολύτεκνες οικογένειες να μετοικήσουν στο πανέμορφο χωριό τους.Προσφεραν δωρεάν σπίτι,εργασία για το σύζυγο και τα πρώτα έξοδα.Προφανως σε συντονισμό με τους κατοίκους.Ανταποκριθηκαν τρεις ελληνικές πολύτεκνες οικογένειες και μετακομίζουν στη Φουρνα.Το δημοτικό θα λειτουργήσει με 10 παιδάκια.Το γυμνάσιο έχει 10 μαθητές ήδη.Μπραβο στη δασκάλα και τον ιερέα.Χιλια μπράβο.
•Δείχνουν το δρόμο και σε ένα άλλο πρόβλημα.Την διέξοδο σε παράτυπους μετανάστες που βολοδέρνουν και ρέπουν προς τη παραβατικότητα στην Αθήνα και όχι μόνο.Θα μπορούσαν αντι να επαιτούν και να καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια να ζωογονήσουν τα χωριά που απειλούνται με εξαφάνιση.Σε ελεγχόμενο αριθμό.Λχ ένα χωριό με 200 κατοίκους θα μπορούσε να δεχτεί 3-5 οικογένειες.Σε 20 χρόνια τα παιδιά τους θα είναι Έλληνες.
•Η Φουρνα έχει την άγνωστη ιστορία της.Οπως και ο γειτονικός Κλειτσος.
Την έχω διαβάσει πριν πολλά χρόνια στο βιβλίο του Γεωργούλα Μπέικου. «Η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα».Εκει στην κατοχή, το ΕΑΜ ,δια του συγγραφέως κομμουνιστή Μπέικου ,δημιούργησε θεσμούς αυτοδιοικητικούς με νέους κώδικες και λαϊκά δικαστήρια με αστικές και ποινικές αρμοδιότητες με άξονα την εξωδικαστική επίλυση των διαφορων .Διοτι κατα τη διακήρυξη τους στον Κλειτσό το «αστικό κράτος καταλύθηκε».Λαικη Δημοκρατία Κλειτσού.Προδηλως η εικόνα εμφανίζεται εξωραϊσμένη στο βιβλίο.
Ομως το διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.Πως δομήθηκε η ζωή σε ένα χωριό ,για αρκετά χρόνια ,εκτός του ελέγχου των κατακτητών με Εαμική ομπρελλα.Οπως το έβλεπα δεν νομίζω πως το πείραμα θα πολύ άρεσε στο ΚΚΕ.Ηταν πολύ δημοκρατικό για τα γούστα του.Δεν το ξέρω όμως.Στη Φουρνα ήταν και το στρατηγείο του ΕΛΑΣ στον εμφύλιο.
•Πάντα με έλκουν οι ξεχασμένες ιστορίες που βυθίζονται στη σκόνη του χρόνου.
Πάνος Μπιτσαξής