.Απο το λιμάνι του Γαυρίου μπήκαμε στο σκάφος του Δημήτρη Γεροντακη.Εμπειρος captain.Μια «αγοροπαρεα» -τρόπος του λέγειν- καλών φίλων.Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο γιος του ο Γιώργος,ο Γιώργος Κοτσιρας κι εγώ.Βαλαμε πλώρη για τη Γυαρο.Επισκεψη ιστορικής μνήμης.Καλος καιρός δεν ταρακουνηθήκαμε.Δεσαμε.Οι φυλακές ήταν ένας κοπρωνας ,μια φρίκη εγκατάλειψης.Καταφυγιο αγριοκάτσικων στους δύσκολους χειμώνες.Μια προσβολή της ιστοριας.Στη σύντομη περιήγηση στα πέριξ της μάζεψα ένα μικρό κομμάτι σκουριασμένο συρματόπλεγμα.Το έχω σύμβολο του διχασμού και της μισαλλοδοξίας περίοπτο στο σπίτι μου στην Άνδρο.Αλλα θα αργήσω να το ξαναδώ αν ποτέ ξαναπάω.Καθε πέτρα,το τοπιο ,το αρμυρικι,κάθε γωνία εκεί είναι ζυμωμένη με τη Μαρίνα μου.Δεν το αντέχω.
•Στη πίσω πλευρά ήταν ένας κόλπος.Πιασαμε αρόδο να βουτήξουμε.Και ξαφνικά ένα απερίγραπτο,ένα πρωτοφανές θέαμα.Απο τα βράχια πήδαγαν δεκάδες λαγοί και πέφτανε στη θάλασσα.Πνιγοντουσαν.Ενας Ζαλογγος λαγών.Η θάλασσα γέμισε κουφάρια.Τι είναι αυτό ρε παιδιά.Κοιταζαμε άναυδοι.
•Ο Γιώργος ο γιος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ ,βιολόγος και μελετητής των κοινοτήτων μικρων θηλαστικών ήταν ευτυχώς μαζί μας και μας έδωσε την εξήγηση.Αλλοιως θα κατα φεύγαμε στη μεταφυσική.Η σπάνις της τροφής στις άνυδρες λοφοσυρες δημιουργεί εμφύλιους για τις πηγές τροφής.Τα «δυνατά» κυνηγούν τα αδύναμα κι αυτά σε πανικο και απόγνωση αυτοκτονούν.Η «φύση» προνοεί για την ισορροπία.Που ναταν ο Δαρβίνος.Αντι να θαλασσοπνίγεσαι στα Γκαλαπάγκος να ερχόταν στη Γυαρο και να τον πάμε με το σκαφάκι μας.Να τον φιλοξενήσουμε στην Άνδρο με φρουταλιες και Λαμπριάτικα κατσίκια.
•Αυτό συμβαίνει με το ΣΥΡΙΖΑ σε μια μακρινή αναλογία.Η σπανις τροφής είναι η σπανις εμπιστοσυνης.Η σπανις ιδεών.
Η εναπομένουσα δεν φτάνει για όλους τους επίδοξους και έτσι αναπόφευκτα οδηγούνται σε εμφύλιο και συλλογική αυτοκτονία.Οπως οι λαγοί της Γυάρου.Η φύση προνοεί.
•Γυρνώντας στο Γαυριο μας περίμεναν οι αγαπημένες μας.Η Άννα,η Μαρίνα,η Τζινυ και η Μαρίνα μου.Οι μακαρονάδες ήταν έτοιμες στη παρακείμενη ταβέρνα.Μπουρ μπουρ μπουρ οι εντυπώσεις.Γελια ,σχόλια.Ποση νοσταλγία έχω,πόση θλίψηΤην ίδια που ένοιωσαν η Άννα Παπαμιχαήλ,η Μαρίνα Γεροντακη,η Τζινυ Κοτσιρα.Αγαπημενες φίλες της Μαρίνας μου και δίκες μου.Το φοβερό της μνήμης έντομο μες τη γη έγραφε ο Ελύτης.Ειμαι υπερβολικός μου λένε.Πηγαινε παρακάτω.Ξερω πως ο θάνατος είναι μια κοινοτυπια.Αλλο όμως το τι ξέρω κι άλλο το τι νοιωθω.Κι ας είμαι υπερβολικός.Παντα ήμουν δεν μπορώ να αλλάξω τώρα.Κι αν κουράζω κι αν δεν με αντέχουν ας με κόψουν από φίλο.Το κατανοώ.
Πάνος Μπιτσαξής