Πηγή: Υστερόγραφα / Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Ήταν πριν 15-18 χρόνια όταν με την προτροπή ενός αείμνηστου φίλου (ο Αντρέας «συγχωρέθηκε» πέρσι από εργατικό δυστύχημα) επισκέφτηκα για πρώτη φορά τα Δερβενοχώρια. Πύλη, Πάνακτο, Πράσινο, Δάφνη, Σκούρτα, Στεφάνη τα χωριά στους πρόποδες της δυτικής Πάρνηθας, στα όρια Αττικής και Βοιωτίας. Σκούρτα και Στεφάνη εκεί που έχω πάει εγώ. Ένα καταπράσινο οροπέδιο, με πολύ με χώρο και άπλα για να παίξουν τα παιδιά, να κάνουν ποδήλατο να έρθουν σε επαφή με τη φύση, με πουλιά, με λουλούδια, με δέντρα. Χασαποταβέρνες, λίγες καφετέριες, χαμόγελα κι ανεμελιά. Μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα, ένα μέρος που πραγματικά θυμίζει – είναι – χωριό. Σε 30’/40’ λεπτά, μέσω Αττικής Οδού, οι Αθηναίοι ξέφευγαν από το αστικό περιβάλλον και μέσα στο δάσος απολάμβαναν στιγμές χαλάρωσης. Πρωτομαγιά, Πάσχα, μονοήμερες, Σαββατοκύριακα κλπ
Αυτά… τότε…
Είχα να πάω 5-7 χρόνια και τα επισκέφτηκα ξανά φέτος το Πάσχα. Εκεί που η σκιά των δέντρων κάλυπτε το οδόστρωμα, σε πολλά σημεία, μέχρι την είσοδο στη Στεφάνη, πλέον μόνο στάχτη κι αποκαΐδια. Μαύροι κορμοί δέντρων υψώνονται σαν σκιάχτρα, επιχειρήσεις καμένες κι εγκαταλελειμμένες, το λιοπύρι να μην αντέχεται. Δίπλα σου, μετά από κάποια στροφή έρχεσαι αντιμέτωπος με τεράστιες μεταλλικές κατασκευές που από πριν αντίκριζες στον ορίζοντα, αλλά πλέον σε συνοδεύουν κατά μήκος όλης της διαδρομής, σε απόσταση 100-200 μέτρων ορισμένες. Ανεμογεννήτριες! Ολοκληρωμένες ή υπό κατασκευή! Αυθαίρετοι χωματόδρομοι, χαραγμένοι στο πουθενά μόνο και μόνο για να περάσουν τα μεταλλικά εξαρτήματα. Βουβαμάρα και πόνος!
Μέσα στο χωριό, φαινομενικά, όλα καλά. Το ίδιο και στα Σκούρτα. Στις παρυφές των γύρω υψωμάτων όμως οι μεταλλικοί γίγαντες σε θωρούν και σε τρομάζουν. Πουλιά, ψάχνεις να τα βρεις, να τα δεις και να τα ακούσεις. Μόνο ο πελαργός στην φωλιά του στο καμπαναριό έχει μείνει κι αυτός για πόσο… Το τοπίο έχει διαταραχτεί! Θλίψη, οργή, απογοήτευση!
Μας λένε ότι για να μπουν ανεμογεννήτριες ΔΕΝ χρειάζεται να καεί δάσος, για να μας πείσουν ότι δεν καίγονται τα δάση και τα βουνά μας για αυτόν τον λόγο. Όμως μετά την περσινή, μεγάλη, πυρκαγιά της Πάρνηθας, όλες τις άλλες «προσπάθειες» των τελευταίων χρόνων, ότι κάηκε στα Δερβενοχώρια έχει «γεννήσει» ανεμογεννήτριες! Φυσικά, αφού κάηκε, το κόστος επαναφοράς της γης στο προηγούμενο σκηνικό πριν την εγκατάστασή τους, το καμένο δηλαδή, μετά το πέρας ζωής τους (τα δέκα χρόνια παραγωγικής ζωής των ανεμογεννητριών) υποχρεωτική δέσμευση των εταιρειών που τις τοποθετούν, θα είναι πιο μικρό. Το πράσινο είχε ήδη χαθεί πριν εμφανιστούν!
Μας υποχρεώνουν να κάνουμε μελέτες και να λάβουμε προληπτικά μέτρα για την «προστασία των σπιτιών μας» (εφαρμογή κανονισμού προληπτικής πυρόσβεσης για οικήματα πλησίον δασικών εκτάσεων). Μας υποχρεώνουν να καθαρίσουμε τα οικόπεδά μας (και καλά κάνουν). Στραγγίζουν τις τσέπες μας (τις ήδη βεβαρημένες από το υψηλό κόστος διαβίωσης). Παράλληλα μεταφέρουν την κρατική ευθύνη και μέριμνα (λόγω δεδομένης ανικανότητας) στον πολίτη. «Ατομική ευθύνη» την ονομάζουν! Με μοναδικό σκοπό να έχουν «πάτημα» να αποφύγουν αποζημιώσεις από κρατική αδιαφορία, κακοτεχνίες ή αστοχίες (οι ίδιοι και οι ασφαλιστικές).
Την ίδια ώρα αφήνουν ανυπεράσπιστο κάθε ΠΡΑΣΙΝΟ σημείο του τόπου μας (δες Εύβοια, Δαδιά στον Έβρο κλπ), έρμαιο στην ιδιωτική αδηφαγία! ΜΟΝΑΔΙΚΗ μέριμνα η «κλιματική αλλαγή» και η «πράσινη ανάπτυξη» μέσω των ΙΣΧΥΡΩΝ που αυξάνουν τα πλούτη τους. ΠΟΙΑ «πράσινη» ανάπτυξη όμως; Αυτή, σε βάρος των δασών και των βουνών, που επιβαρύνουν την κλιματική αλλαγή; Αυτή, που μας στερεί πράσινο, οξυγόνο, που ανεβάζει την θερμοκρασία, που «ανοίγει» χώρο για… χορό δισεκατομμυρίων σε βάρος της ζωής μας και της ζωής, κυρίως, των παιδιών μας; Μόνο και μόνο για να αλλάζουν ονομασίες εταιρείες προκειμένου να εισαχθούν σε ξένα χρηματιστήρια και να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους; Ή με το πρόσχημα κάποιας χορηγίας και ανακατασκευής σχολείων, κλειστών γυμναστηρίων κλπ να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, ένα ξεροκόμματο για να «έχουνε να λένε»;
Αυτά δεν είναι ούτε συνομωσιολογίες ούτε παραμύθια θερινής νυκτός! Δυστυχώς είναι γεγονότα. Όσοι «κινούμαστε» τριγύρω τα βλέπουμε και τα βιώνουμε. Όσοι πάλι, κολλημένοι στις οθόνες, περιμένουν να τα πληροφορηθούν…, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου! Ή απλά λαμβάνουν κανένα ψίχουλο από τα υπερκέρδη των ΜΕΓΑΛΩΝ και αποσιωπούν!
ΚΡΙΜΑ κι ΑΔΙΚΟ για τον Έλληνα και την Ελλάδα που έχει καταντήσει το αποκούμπι της Ευρώπης και των λίγων ισχυρών.
ΚΑΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ από τον καναπέ και την, όποια, οθόνη!
ΚΑΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ για τα παιδιά μας!
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος