Η αποχαλίνωση των ενστίκτων, το ξεχείλισμα των συναισθημάτων, οι απωθημένες ενοχές που εκδικούνται επιστρέφοντας ως αυτοδικαιωτικές φρεναπάτες, τα ζωτικά ψεύδη που απολιθώνονται σε δεύτερη φύση, η ορμή της αυτοκαταστροφής προπάντων: Υπάρχει κάτι το αδιανόητα σκοτεινό στην ανθρώπινη φύση, μια βαθύτερη ανάγκη καθάρσεως ίσως, που υπηρετεί την αυτοσυντήρηση ανάποδα απ’ ό,τι οι θιασώτες της πρόνοιας συνετά θα υπέθεταν – γυμνάζοντας την αντοχή της και τιμωρώντας την αδυναμία της, όπως τα κύτταρα του καρκίνου το ζωντανό σώμα. Δεν έχει λόγο εδώ η λογική – τα πάθη είναι που κινούν την ιστορία, όχι η σταθμισμένη σοφία των ψυχρών αποφάσεων Στο τέλος, ξαναγυρνάμε έκθαμβοι στις ίδιες εκείνες, τις τόσο οικείες μας, όπως νομίζαμε, σελίδες του Θουκυδίδη. Κι αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να μην τις έχουμε ώς τώρα –στ’ αλήθεια– σ κ ε φ τ ε ί.
Πηγή:Κώστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr