Τι προσφέρουν στον άθεο τα έργα της πίστης; Μια ματιά στα παθήματα της ιστορίας; Τη βύθιση στη ζεστή συλλογική αγκαλιά; (Παλιά πικρή αλήθεια: οι αμφισβητίες αναμεταξύ μας δεν συγκροτούμε κοινότητα, ζούμε και πορευόμαστε φερέοικοι…) Τη λύτρωση από τα έσχατα ερωτήματα, έστω και με τη μέθοδο του γόρδιου ξίφους; Τη νοσταλγία των Ουρανών, των ειδάλλως τόσο ανεύρετων; Την επιβεβαίωση πως όλα είναι μάταια, ακόμη και η ίδια αυτή διαπίστωση; Τη φιλύποπτη αναζήτηση της ρωγμής στην ομολογία του άλλου; Τον αυτεπίστροφο καγχασμό του υπερόπτη που καθαιρεί τον Παντογνώστη μόνο και μόνο για να καταλάβει εκείνος τον θρόνο του; Ή μήπως τελικά μια άλλου τύπου, ευφρόσυνη ή οχληρή, επαλήθευση: αυτή της συγγένειας, της ανεκρίζωτης σχέσης του ανθρώπινου με τ’ ανθρώπινο σ’ όλες του τις εκδοχές, εδώθεν κι επέκεινα της, όποιας πάντοτε, «δόξης»;
Πηγή:Κώστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr