Η γνώση του κόσμου είναι χρήσιμη έως απαραίτητη για την επιβίωση. Γι αυτό υπάρχει και η αγωνιώδης “περιέργεια” σε όλα τα έμβια όντα για το τι συμβαίνει στο γύρω τους περιβάλλον. Βλέπουμε ότι σε όλα τα ζώα υπάρχει η “αναζήτηση της γνώσης”, της χρήσιμης γνώσης – χρήσιμης για τη ζωή τους. Ο έμφρων άνθρωπος, με την ανάπτυξη της ευφυίας του, ξεφεύγει βέβαια από το στάδιο της ανάγκης και της στενής χρησιμότητας και επιδιώκει περισσότερα, κυρίως την εξάλειψη του φόβου και την αποφυγή μιας αγωνιώδους ζωής, με απώτερο στόχο του την αταραξία και την ευδαιμονία, δηλαδή μια ανέφελη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι η γνώση που χρειάζεται είναι πιο γενική, πιο ουσιαστική, πιο βαθιά. Θέλει να μάθει τα αίτια των φαινομένων, όχι μόνο τα φαινόμενα. Σκέφτεται αιτιοκρατικά και συλλαμβάνει “φυσικούς νόμους”. Μόνο έτσι νιώθει ότι μπορεί ίσως να ελέγξει την εξέλιξη των πραγμάτων, άρα να διαμορφώσει έτσι το περιβάλλον του ώστε να μην κινδυνεύει, αλλά να απολαμβάνει τη ζωή. Να μην ζει με φόβο και πόνο, αλλά με ασφάλεια, ηρεμία και χαρά.
Πηγή: Τάσος Λιόλιος