Απόβραδο του κόψανε το γέλιο·
ο Ήθος, ο Συμφέρον και ο Πρέπει,
σε μια γωνιά που μάτι δεν τη βλέπει
τσακίσανε τα κόκαλα του Θέλω.
Τον είχαν πολλαπλώς προειδοποιήσει·
την αριθμητική υπεροχή τους
όφειλε να ’χει σεβαστεί· ντροπή τους
λογάριαζαν την έκλυτή του φύση.
Τώρα, ευτυχώς, η τάξις επεβλήθη!
Σέρνουν οι τρεις αιμόφυρτο το θύμα·
περήφανα φουσκώνουνε τα στήθη:
«δε φταίμ’ εμείς, δικό του όλο το κρίμα!
Μεγαλοπιάστηκε…» Τώρα, του μέλλει
το δικαστήριο και το τσιγκέλι.
ΑΝΝΑ ΣΠΥΡΑΤΟΥ