Όποιος έχει δουλέψει σε ένα γραφείο γνωρίζει τον τύπο του εργαζόμενου που είναι αποφασισμένος να πετύχει: Αυτόν που θέλει τόσο πολύ να ανελιχθεί ώστε δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίζει τα επιτεύγματά του, δεν διστάζει να μειώνει όλους τους άλλους και αρνείται να κάνει πράγματα που ο ίδιος πιστεύει ότι είναι κατώτερα του ταλέντου, της θέσης ή των ικανοτήτων του. Οι άνθρωποι αυτοί, όπως εξηγεί η Wall Street Journal, συχνά λειτουργούν –συνειδητά ή υποσυνείδητα- με το εξής απλό σκεπτικό: Πολλοί ισχυροί άνθρωποι είναι αντιπαθητικοί, επομένως εάν θέλω να γίνω σαν και αυτούς, πρέπει να συμπεριφέρομαι έτσι.
Ο Cameron Anderson, καθηγητής του University of California, έκανε ένα λεπτομερές τεστ: Αφού κατέγραψε τα χαρακτηριστικά των προσωπικοτήτων 457 φοιτητών, στη συνέχεια παρακολούθησε την πορεία της καριέρας τους για μία περίοδο 14 ετών. Αυτό που βρήκε προκάλεσε έκπληξη:
Κόντρα σε όλες τις προσδοκίες, τα αντιπαθητικά άτομα δεν είχαν επιτύχει περισσότερο στη δουλειά τους σε σχέση με τα πιο συμπαθητικά άτομα.
Όπως σημείωσε ο Anderson και οι τρεις συνάδελφοί του στην μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2020 στο PNAS, οι «κακοί» είχαν ένα προφανές πλεονέκτημα: «Τα αντιπαθητικά άτομα προκαλούσαν φόβο, κάτι που ενίσχυε τη δύναμή τους». Όμως το πλεονέκτημα αυτό αντισταθμιζόταν από το γεγονός ότι είχαν χειρότερες σχέσεις στον εργασιακό χώρο.
Έτσι, η μελέτη κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Ανεξάρτητα από το άτομο ή τις συνθήκες, το να είναι κανείς αντιπαθητικός δεν αποτελεί πλεονέκτημα στην κούρσα για δύναμη, ακόμα και στις πιο αδίστακτες και ανταγωνιστικές κουλτούρες».
Τότε γιατί βλέπουμε τόσο πολλούς «κακούς» σε υψηλές θέσεις; Όπως σημειώνει η WSJ, οι ισχυροί άνθρωποι μπορούν ευκολότερα να γλιτώσουν τις συνέπειες της κακής συμπεριφοράς. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το να είσαι κακός θα σε κάνει πιο ισχυρό.
Πηγή:it’s possible.gr