Περπατάς στις ανηφοριές των βουνών και ξαφνικά κάτι σκιρτάει μέσα σου. Ακούς τον γνώριμο ήχο του νερού, που κατρακυλάει χαρούμενο. Τρέχεις τότε να το συναντήσεις και να προσεταιριστείς την αστραφτερή δροσιά και τη λάμψη του. Ναι, είναι το απόκρυφο, το μυστικό, το κρυφό νερό, που τρέχει διάφανο, μοναχικό και πάναγνο μέχρι να φτάσει κάτω στους οικισμούς και την ασύδοτη ανθρώπινη συνύπαρξη. Σκύβω και πλένω τα χέρια μου και μαζί το πρόσωπό μου. Πίνω και γεύομαι την αφρίζουσα καταρροή του. Ξεκουράζομαι στη θέα και την ομορφιά της εικόνας του. Του λέω ότι μου μοιάζει και το πιστεύει. Αφού άλλωστε με βλέπει κι αυτό προσεχτικά μέσα από τα χίλια βλέμματά του. Τι εμπειρία κι αυτή: να σε κοιτάζει το νερό και να σε εγκρίνει.
