Οι παλιοί κοιμόνταν μια ωρίτσα το μεσημέρι, στο σπίτι ή το χωράφι. Έτσι ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος έσπαγε στα δύο και κυλούσε αποδοτικότερα. Θυμάμαι το ομηρικού τύπου κρεβάτι στο παράσπιτο (σε όλα τα βασικά κτήματα οι νoικοκυραίοι είχαν πετρόχτιστα – καμιά φορά πλιθόχτιστα – παράσπιτα). Δυο ζεύγη ξύλινα τρίποδα από γερά ξύλα γεφυρώνονταν με αδρές τάβλες – κι αποπάνω υφαντά στρωσίδια κι ένα μεγάλο μαξιλάρι με άχυρα. Ξάπλωνα κι εγώ (η μεσημεριανή ανάπαυση ήταν υποχρεωτική για όλους) και περνούσα την ώρα παρατηρώντας την ξυλοδεσιά της σκεπής, ενώ απέξω τα τζιτζίκια έπαιζαν το πρόγραμμά τους σε fortissimo.
*
Ένα ακόμα αγροτικό σφηνάκι. Στον τρύγο οι πιτσιρικάδες κουράζονταν και εγκατέλειπαν την αράδα τους (τη σειρά των κλημάτων) τάχα για φυσική τους ανάγκη, ουσιαστικά για να πάρουν μιαν ανάσα. Αν το έκαναν για δεύτερη φορά υπήρχε μεγάλη πιθανότητα ν’ακούσουν την κατάλληλη παροιμία από τους γέροντες: “μ’ ένα χέσιμο και με δύο, η μέρα δε βγαίνει!”. Η ρήση ισχύει και στα χρόνια των υπολογιστών.
Πάνος Ζέρβας, συγγραφέας Bloger