Κάναμε με το φορτηγό τη διαδρομή Αγρίνιο Θεσσαλονίκη. Ο φίλος μου είχε εγκαταλείψει την ιατρική για να σπουδάσει σκηνοθεσία, αλλά εντέλει δούλευε το φορτηγό του πατέρα του.
Αρκετές φορές το συνόδευα και εγώ ιδιαίτερα, στην διαδρομή Αγρίνιο- Θεσσαλονίκη- Αγρίνιο. Μια φορά ερχόμασταν φορτωμένη από Αγρίνιο και φτάσαμε λίγο μετά το σούρουπο σε ένα παραποτάμιο καφενείο ανάμεσα Γιάννενα και Κατάρα.
Μόλις περάσαμε τη γέφυρα και είδα το φωτισμένο καφενείο γεμάτο κόσμο είπα: πόσο θα ‘θελα να τους διαβάσω δυο ποιήματά μου.
Και γιατί να μην το κάνεις λέει ο φίλος μου.
Μα όλοι βλέπουν τηλεόραση ή παίζουν χαρτιά.
Ετοιμάσου εσύ μου λέει και θα δεις αν θα σε παρακολουθήσουν ή όχι.
Πήρα εγώ το βιβλίο και διάλεξα δύο ποιήματα. Είδα το φίλο μου να παίρνει το περίστροφο του και να το βάζει στην τσέπη του και να κατεβαίνει. Προχωρήσαμε προς την πόρτα. Εγώ κατάλαβα τι επρόκειτο να γίνει. Είδα τον φίλο μου να βγάζει το περίστροφο και να το προτείνει προς τους ανθρώπους λέγοντάς:
μην κουνηθεί κανένας. Εσύ εκεί κλείσε αυτό το κουτί και και έδειξε την τηλεόραση.Τρέμοντας εκείνος στράφηκε και έκλεισε την τηλεόραση. Λοιπόν είπε ο φίλος μου ο νεαρός εδώ επιθυμεί να σας διαβάσει δυο ποιήματά του. Και στρέφοντας προς εμένα διάβασε Γιάννη, εγώ αργά μέσα σε μια ησυχία που δεν ξαναείχα συναντήσει ως τότε σε ακροατήριο διάβασα το ένα κι ύστερα το άλλο ποίημα. Όταν τελείωσα ο φίλος μου είπε κύριοι σας ευχαριστούμε που είχατε την καλοσύνη να μας ακούσετε καληνύχτα σας.
Πάνω που στρίβαμε και πλησίαζαμε το φορτηγό ένας γέρος από μέσα μόλις φώναξε: ρε παιδιά χρειαζόταν η απειλή όπλου για να μας διαβάσετε αυτά τα ωραία πράγματα.
Τότε ο φίλος μου γύρισε και του φώναξα. Άστα αυτά γερό καλά σας ξέρω τι είστε όλοι σας. Ήταν ωραία αυτά τα πράγματα ακριβώς επειδή τα ακούσατε κάτω από την απειλή όπλου.
Γιάννης υφαντής, σε συνέντευξη στο Γιώργο Σκαμπαρδώνη σινεφιλία Θεσσαλονίκη το 1986