Γιατί ο Κόσμος (ή τα συνώνυμά του: ο Θεός, ο Χρόνος, η Ενέργεια, η Ύλη, το κοσμογόνο Μηδέν) δεν αρκούνται στην φαντασμαγορία των ήλιων και των αστερισμών, στα περιδινούμενα πάλσαρ και ηλεκτρόνια, στους αέριους ή βραχώδεις πλανήτες, στην αλφαβήτα των χημικών στοιχείων, στις λάβες των ηφαιστείων και στους πάγους των κομητών, στην παγχρωμία του φωτός και στην τυφλότητα του διαστημικού σκότους, γιατί δεν επαναπαύονται στην άτρωτη αιωνιότητα των ακτινοβολιών και των εσχάτων σωματιδίων;
Γιατί πλάι σ’ όλα αυτά τα θεσπέσια και τα θαυμαστά της ανόργανης φύσης, ο Κόσμος μας έπλασε και την εύθρυπτη, την ευάλωτη, την τόσο απίστευτα πρόσκαιρη, ετοιμοθάνατη από γεννησιμιού της θα έλεγε κανείς, οργανική δική μας ζωούλα; Τι έχει να προσθέσει στο μεγαλείο του Διός και στους φανταχτερούς δακτυλίους του Κρόνου ένα έμβιο είδος τόσο ταπεινό όσο ο κώνωψ ο ανωφελής ή και ο ίδιος ο tyrannosaurus rex ακόμη;
Τι είναι εμπρός στην λάμψη ενός Αντάρη, ενός Λαμπαδία («κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν»…), η τρεμάμενη λόχη της πυγολαμπίδας; Και τι αξίζει όλη η σοφία του περιώνυμου «ανθρώπου του έμφρονος» μαζεμένη εμπρός στην ιλιγγιώδη βαθύνοια των νόμων που έπλεξαν και κρατούν καρφωμένους ψηλά στο στερέωμα τους αμύθητους βοστρύχους των γαλαξιών;
Η απάντηση έχει να κάνει ίσως και εδώ με τους νόμους των πιθανοτήτων. Η φύση αρέσκεται να τις εξαντλεί. Η ζωή παρά την απειροελάχιστη κλίμακά της (ζυγισμένοι όλοι οι έμβιοι οργανισμοί του πλανήτη μαζί, μόλις που φτάνουν τους 550 δισεκατομμύρια τόνους, ούτε το ένα τρισεκατομμυριοστό του συνολικού βάρους της Γης) αντιπροσωπεύει ένα εντυπωσιακό άλμα πολυπλοκότητας. Ακόμη και τα δαιδαλώδη μυστήρια της υποατομικής ύλης παραβαλλόμενα με την συνθετότητα ενός οικοσυστήματος όπως του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου της Αυστραλίας ή τον εγκεφάλου μιας όρκας ή τη μουσική ανάπτυξη της Ενάτης του Μπετόβεν μοιάζουν υπόθεση απλή, έστω περιγράψιμη. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που και η λιτή γεωμετρία του σύμπαντος κάποτε ενδίδει στην χαοτική γοητεία των δυνατοτήτων – αυτήν που καμιά εξίσωση ή ορισμός δεν μπορεί ποτέ να περιλάβει.
Όμως το πολύπλοκο είναι και ολιγόζωο. Δύσκολα διαιωνίζονται οι προϋποθέσεις που το συγκρατούν στην ζωή. Και μόλις αυτές διαταραχθούν, αφανίζεται. Είτε για τον τίγρη της Τασμανίας πρόκειται, είτε για το χαγανάτο των Ρως, είτε για τα αρχεία των Χετταίων είτε για τα λεπιδόδενδρα της Αρκτικής, τα φύτρα και τα παραβλαστήματα της ζωής δεν αντέχουν στον χρόνο. Μόνο οι ουράνιες σφαίρες εξακολουθούν να υπακούν απαρασάλευτα επί αιώνες αιώνων, επί χιλιετίες χιλιετιών στους λιτούς νόμους του Αϊνστάιν και του Νεύτωνα.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ
Πηγή:neoplanodion.gr