ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ: Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΑΣΙΤΙΑ ΣΕ ΝΑΟ
Άδοξο ήταν το τέλος και του νικητή της μάχης των Πλαταιών (479 π. Χ.), Παυσανία.
Είναι άγνωστο πότε ακριβώς γεννήθηκε, πιθανότατα όμως, μεταξύ 515 π. Χ. και 510 π. Χ. Μετά τη νίκη στις Πλαταιές, οδήγησε τον ελληνικό στόλο πρώτα στην Κύπρο, της οποίας κατέλαβε ένα μεγάλο μέρος και στη συνέχεια στο Βυζάντιο, οχυρότατη και πλούσια σε εφόδια περσική βάση. Η επιτυχία που σημείωσε εκεί ήταν εύκολη. Παράλληλα, αποκόμισε πολλούς θησαυρούς και αιχμαλώτισε επιφανείς Πέρσες.
Έτσι όμως, έγινε αλαζόνας και υπερβολικά φιλόδοξος.
Θέλησε να ζει ως Πέρσης μεγιστάνας, εγκατέστησε γύρω του σωματοφυλακή από Αιγύπτιους και Πέρσες, φορούσε βαρύτιμα περσικά ρούχα και ζούσε μέσα στη χλιδή. Έστειλε επιστολή στον Ξέρξη, την οποία διασώζει ο Θουκυδίδης, και του ζητούσε να τον παντρέψει με την κόρη του. Του έδινε παράλληλα την υπόσχεση ότι θα μετέβαλε τη Σπάρτη και την υπόλοιπη Ελλάδα σε περσική επαρχία. Ο Ξέρξης δέχτηκε ασμένως τις προτάσεις του Παυσανία, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε τύραννο. Αυτό ενόχλησε πολύ τους Έλληνες συμμάχους και οι Σπαρτιάτες έφοροι ανακάλεσαν τον Παυσανία. Παράλληλα, οι Ίωνες της Μικράς Ασίας εγκατέλειψαν τη Σπάρτη και πρόσφεραν την ηγεσία των ενωμένων δυνάμεών τους στην Αθήνα, κάτι που αποτέλεσε την απαρχή της κατοπινής ναυτικής αθηναϊκής ηγεμονίας.
Στην πατρίδα του, ο Παυσανίας κατηγορήθηκε ως προδότης. Βρέθηκε ένοχος για ορισμένα μικρά παραπτώματα, ωστόσο απαλλάχτηκε από την κατηγορία της προδοσίας, είτε γιατί δωροδόκησε τους δικαστές με χρυσάφι, είτε γιατί έγιναν πιστευτά τα επιχειρήματά του, ότι οι επαφές του με τον Ξέρξη ήταν ένα πολεμικό τέχνασμα, παρόμοιο μ’ εκείνο του Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα.
Αργότερα, ο Παυσανίας πήγε πάλι στο Βυζάντιο, ως ιδιώτης αυτή τη φορά και συνέχισε τις συνεννοήσεις του με τον Ξέρξη. Οι Αθηναίοι τον υποχρέωσαν να καταφύγει στις Κολωνές της Τροίας. Από εκεί, ανακλήθηκε πάλι στη Σπάρτη, καθώς οι συμπολίτες του είχαν πληροφορηθεί τις ενέργειές του. Οι έφοροι είχαν ισχυρές ενδείξεις εναντίον του αλλά καμία απόδειξη. Τον κατηγόρησαν επίσης ότι προσπάθησε να υποκινήσει επανάσταση των ειλώτων, στους οποίους υποσχέθηκε την ελευθερία τους και πολιτικά δικαιώματα. Η μαρτυρία ενός είλωτα, ήταν δύσκολο να γίνει αποδεκτή, σε βάρος μάλιστα ενός διακεκριμένου Σπαρτιάτη. Ο Παυσανίας θα αθωωνόταν ξανά, αν ένας δούλος του, που εκτελούσε χρέη αγγελιοφόρου στις επαφές του με τον Αρτάβαζο, δεν παρουσίαζε μία επιστολή του Παυσανία που θα παρέδιδε στον Πέρση σατράπη. Και πάλι, οι έφοροι διατήρησαν τις επιφυλάξεις τους, μέχρι που άκουσαν τη συνομιλία του Παυσανία με τον αγγελιοφόρο του, κρυμμένοι στο ιερό του Ποσειδώνα στο Ταίναρο.
Από αυτή, προέκυπτε η σαφής ενοχή του στρατηγού. Αποφάσισαν να τον συλλάβουν. Όμως εκείνος ξέφυγε και ζήτησε άσυλο στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Οι πόρτες του ιερού χτίστηκαν για να πεθάνει ο Παυσανίας από ασιτία. Για να μην βεβηλωθεί ο ναός από τον θάνατό του, γκρέμισαν τη στέγη του και έβγαλαν από αυτή τον νικητή των Πλαταιών λίγο πριν ξεψυχήσει. Ο Ηρόδοτος που αναφέρει τα γεγονότα, αμφιβάλλει για την ενοχή του Παυσανία ενώ αντίθετα ο Θουκυδίδης την θεωρεί δεδομένη. Νεότερες έρευνες, έδειξαν ότι όντως ο Παυσανίας είχε παρεκτραπεί αλλά πλήρωσε ουσιαστικά την απώλεια της ηγεμονίας της Σπάρτης στον ελλαδικό χώρο.