Για τον θάνατο: Τι μπορεί να γίνει γι’ αυτό;
Αλλάξτε την εστίαση. Πρέπει να σκεφτούμε ότι, ενώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας, το γήρας είναι και η λύση. Τα γηρατειά είναι απολύτως επαναστατικά αν είμαστε ικανοί να βιώσουμε τη διαδικασία του να γίνουμε τίποτα -του να πηγαίνουμε προς το θάνατο- ως μια φυσική και ευχάριστη διαδικασία.
Πρέπει να είμαστε ικανοί να βιώσουμε το ξεθώριασμα του σώματος και του νου μας ως ένα εξαιρετικό γεγονός. Αν το πετύχουμε αυτό – αν ανταλλάξουμε την παραδοσιακή κουλτούρα της παραίτησης μπροστά στο θάνατο με μια νέα κουλτούρα αποδοχής του να γινόμαστε τίποτα – θα κάνουμε ένα υπερβατικό βήμα για να ξεφύγουμε από τη μαζική τρέλα στην οποία είμαστε βυθισμένοι. Τώρα, πολύ, πολύ αμφιβάλλω ότι ο λευκός πολιτισμός είναι ικανός να το κάνει αυτό*.
*Φράνκο Μπεράρντι, φιλόσοφος.
Ο 74χρονος Μπεράρντι αποτελεί σημείο αναφοράς του αριστερού αυτόνομου κινήματος της δεκαετίας του 1970-1980, μιας ομάδας με μικρή πολιτική σημασία αλλά σημαντική καλλιτεχνική και πνευματική βαρύτητα. Ο Bifo -το παρατσούκλι του από παιδί- σκεφτόταν για την πολιτική με κλασικούς πολιτικούς όρους επί δεκαετίες. Αλλά καθώς προχωράει στην ηλικία, έχει αρχίσει να σκέφτεται την πολιτική με ψυχολογικούς όρους, σαν ο κόσμος να μην είναι πλέον απλώς ένα ανισόρροπο και άδικο σύστημα σχέσεων εξουσίας. Περισσότερο από ποτέ, αισθάνεται ότι η Γη είναι ένα συναισθηματικό και σοβαρά άρρωστο νευρικό σύστημα.