Ένα ωραίο πρωινό του 1995 στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, ο McArthur Wheeler, ένας 44άχρονος άνδρας, αποφάσισε να ληστέψει μια τράπεζα.
Κάπου είχε διαβάσει για τη χρήση του χυμού λεμονιού ως αόρατη μελάνη (δεν ξέρω αν το παίζατε κι εσείς μικροί – αλλά αν γράψουμε κάτι σ ένα χαρτί με λεμόνι, εκείνη τη στιγμή δεν διακρίνεται τίποτα, αλλά όταν βάλουμε το χαρτί να ζεσταθεί κοντά σε μια πηγή θερμότητας τα γράμματα θα εμφανιστούν δια μαγείας). Διαβάζοντας γι αυτή την ιδιότητα λοιπόν αποφάσισε πριν τη ληστεία να καλύψει το πρόσωπό του με μπόλικο χυμό, πιστεύοντας ότι έτσι θα γινόταν αόρατος μπροστά στις κάμερες ασφαλείας της τράπεζας.
Μάλιστα το καρατσέκαρε κιόλας. Πήρε μια polaroid (ξέρετε εκείνες τις παλιές φωτογραφικές που εκτύπωναν κατευθείαν) κι έβγαλε μια selfie. Δεν ξέρω αν το φιλμ ήταν ελαττωματικό, η φωτογραφική του είχε πρόβλημα, ή δεν στόχευσε σωστά, πάντως για κακή του τύχη έβγαλε μια κενή φωτογραφία. Και έτσι σιγουρεύτηκε.
Οπότε πήγε κι έκλεψε όχι μια αλλά δύο τράπεζες. Φυσικά λίγες ώρες μετά, η αστυνομία πήρε τις κασέτες των καταγραφικών από τις τράπεζες και τον έδειξε στις ειδήσεις. Σε μια ωρίτσα, κάποιος τον εντόπισε ειδοποίησε την αστυνομία και τον συνέλαβαν. Λέγεται πως ακόμη και κατά τη διάρκεια της ανάκρισης από την αστυνομία, δεν μπορούσε να πιστέψει πως στο καλό είχε αποτύχει.