Η ανεξέλεγκτη και παράλογη λατρεία της προσωπικής ελευθερίας ανήκει στα βασικά στοιχεία της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Δεν λύνουμε τις διαφορές μας με αγάπη ή με διάλογο.

Ζούμε σαν υποκριτές και συνεχώς ως θύματα. Με ενοχλεί, δε, που στη χώρα μας κυριαρχεί η ανικανότητα να αναγνωρίσεις τον καλύτερό σου, εκείνον που σε υπερβαίνει.

Έχουμε μια δυσκολία, νομίζοντας ότι εμείς είμαστε οι καλύτεροι όλων. Φυσικά, αυτό οφείλεται στο υπερτροφικό εγώ μας. Η αναγνώριση του λάθους και η καταστροφή του «εγώ» είναι θεμελιώδη ζητήματα για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Ως λαός πορευόμαστε πάντα κινούμενοι στο μεταίχμιο μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Αιθεροβατούμε διαρκώς πάνω σε ένα σκοινί. Η ιστορία έχει δείξει, όμως, ότι αν και βαριά πληγωμένοι, τελικά επιβιώνουμε. Βγαίνουμε σώοι από τις φουρτούνες.

Η γνώμη μου για τους πολιτικούς δεν είναι η καλύτερη. Από τη στιγμή, όμως, που εμείς βάζουμε τον σταυρό δίπλα από τους εκλεγέντες βουλευτές, έχουμε και την ευθύνη, άρα δεν μπορούμε να γκρινιάζουμε σαν τις κουτσομπόλες στο παράθυρο της κουζίνας. Χρειαζόμαστε εκπροσώπους στις αστικές, μαζικές κοινωνίες.

Στον καθρέφτη που κοιταζόμαστε βλέπουμε τα είδωλα των πολιτικών που εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε. Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας πείθουν και εκλέγονται, χωρίς να προτάσσουν το κοινό καλό. Όπως κι εμείς.

Δημήτρης Νόλλας, συγγραφέας