Είναι σκληρή η μοναξιά.
Εγώ την έζησα. Να πηγαίνεις
στο ψιλικατζίδικο, μόνο και μόνο,
για να βρεις έναν άνθρωπο
και να του πεις: ”Καλημέρα”.
Υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ.
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος,
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι.
Υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι,
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι,
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι.
Άνθρωποι μονάχοι,
σαν ξερόκλαδα σπασμένα,
σαν ξωκλήσια ερημωμένα,
σαν εσένα, σαν εμένα.
Γιάννης Καλαμίτσης
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ
Σαν σήμερα,
πριν 10 χρόνια, έφυγε από τη ζωή.
