Ἀρίστη Τριανταφυλλίδου-Τρεντέλ
Ὁ χορὸς τοῦ Ζαλόγγou
ΠΙΣΤΕΥΕ ὅτι ἦταν πασιφίστρια, ὅτι καταδίκαζε κάθε μορφὴ βίας. Ὅταν ἔμαθε γιὰ τὴν ἐπίθεση τῆς Χαμᾶς στὸ Ἰσραήλ, πρῶτα σκέφτηκε τὸν Δαβὶδ καὶ τὸν Γολιὰθ —μόνο ποὺ ὁ Γολιὰθ ὅλως παραδόξως δὲν ἦταν Ἰσραηλίτης— μετὰ ἄκουσε κραυγὲς καὶ ἀλαλαγμούς, κατόπιν εἶδε τὴν ἀπελπισία, τὸ μίσος, τοὺς νεκρούς, καὶ ἀμέσως ἦρθαν οἱ φωνὲς τῶν Φιλισταίων καὶ ἡ ἐκδίκηση τοῦ ἀνίκητου Γολιάθ. Τότε ἡ φωνὴ βοῶντος στὴν ἔρημο τῆς δικαιοσύνης ἀπείλησε νὰ τὶς σπάσει τὰ τύμπανα. Ὅλα ἦταν ἀνάποδα.
Ἔτσι θυμήθηκε τὶς Σουλιώτισσες καὶ τοὺς Σουλιῶτες. Τὴν εἶχαν πολὺ προβληματίσει στὸ Γυμνάσιο. Αὐτὴ θὰ ἔριχνε τὰ παιδιά της στὸ γκρεμό; Τί εἴδους ἡρωισμὸς ἦταν αὐτός; Πῶς ἀποφάσιζαν γιὰ αὐτά; Μιὰ χανούμισα ἡ ἕνας γενίτσαρος δὲν ἦταν καλύτερα ἀπὸ ἕνα παιδὶ νεκρὸ μὲ ἐκτελεστῆ τὸν ἴδιο του τὸν γονιό; Δὲν θυμόταν νὰ εἶχε προβάλλει ἀντίρρηση στὴν τάξη, ἀλλὰ δὲν δέχτηκε τὴν ἐπίσημη ἐκδοχή. Ἴσως γιὰ αὐτὸ οἱ Σουλιῶτες τῆς ἔγιναν γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ ἔμμονη ἰδέα. Θρύλος, ξεθρύλος, αὐτὴ δὲν θὰ χόρευε τὸν χορό. Θὰ ἔδινε τὸ παιδί της στοὺς Τούρκους. Δὲν ἦταν καὶ αὐτὸ ἡρωισμός; Τελικὰ τὶς ξέχασε. Ἄλλα αἰνίγματα, πιεστικὰ καὶ αὐτά, πῆραν τὴν θέση τους. Οὔτε χρειάστηκε βέβαια νὰ τὶς θυμηθεῖ. Προστατευτικὸς καὶ ὁ πασιφισμός.
Μὲ τὶς Σουλιώτισσες στὸ μυαλὸ ἐπέστρεψε στὸ μακελειό. Στὴν Γάζα ὅλοι χόρευαν τὸν χορό. Ἤθελαν, δὲν ἤθελαν. Ἔτσι φαίνεται ὅτι ἔσπαγαν οἱ πολιορκημένοι τὸν κλοιό. Χορεύοντας στὸ σκοτάδι. Ἔτσι θυμήθηκε καὶ τὸν Σολωμό. Ἀπὸ τὸ σχολεῖο εἶχε νὰ τὸν διαβάσει. Ἔτρεφε κάποια προκατάληψη γιὰ τοὺς ἐθνικοὺς ποιητές. Νὰ σκονίζεται τὸν ἄφησε πίσω στὸ πατρικό της σπίτι μαζὶ μὲ τὶς Σουλιώτισσες. Οἱ βομβαρδισμοὶ τὴν αἰφνιδίασαν. Μαζὶ μὲ τὶς Σουλιώτισσες ἔκαναν ἕφοδο στὸ μυαλό της. Οἱ βομβαρδισμοὶ στὸν τύπο χειρότεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἐρείπια καὶ ἡ ἀλήθεια. Βομβάρδισαν καὶ τὴν δική της.