Ο εμφύλιος και οι σκοτεινές όψεις του μετεμφυλιακού κράτους είναι ένα ταμπού.Συνειδητά η ασυνειδητα δεν θελουμε να ξύνουμε εκείνες τις μεγάλες πληγές.Είδαμε και πάθαμε να τις υπερβούμε και ακόμα μένει δηλητήριο στις φλέβες μας. Ένας μαθητής που τελειώνει το σχολείο αμφιβάλλω αν ξέρει ότι έγινε εμφύλιος. Θα έρθει η ώρα να κριθούν όλα μέ τη νηφαλιότητα του πανδαμάτορα χρόνου.
Κυρίως το σμπαραλιασμα της συνείδησης με τις δηλώσεις μετανοίας.Αλλά όχι μόνο αυτό.Τα πάντα.Τις ένθεν και ένθεν εξαρτήσεις,τα μίση,τις εκτελέσεις των απλών αγωνιστών τις φυλακίσεις αλλά και τις πάμπολλες « προοδευτικές» δολοφονίες της ΟΠΛΑ στα χωριά και τις γειτονιές όπως αυτή του Κιτσου Μαλτέζου για την οποία ένα βράδυ άκουγα νε κατάνυξη και προσοχή στο σπίτι μου να μου διηγείται την ιστορία ο ΓΑ Μαγκακης.Αλλά και η φρίκη της Ελένης Παπαδακη.Δυο συναρπαστικές προσωπικότητες.Αυτό που δεν μπορεί να γραφτεί γι αυτη τη γενιά το συμπυκνωνει ο Σαββόπουλος με ένα στίχο: «εφιάλτης ηταν το είδωλο αλήθεια ήταν το παθος».
άτυχη γενιά,πολύπαθη,παγιδευμενη,ονειροπόλος…
Πάνος Μπιτσαξής