Η ακαδημαϊκή καριέρα του Νίτσε σημαδεύτηκε από μια σειρά από εκθαμβωτικά πρώιμες επιτυχίες. Στα 24 του, ήταν το νεότερο μέλος ΔΕΠ στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας αλλά στα 28 είχε υποβιβαστεί από παιδί-θαύμα σε παρία, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου, το “Η γέννηση της Τραγωδίας” (1872).
Περισσότερο έργο δημιουργικής ερμηνείας παρά ένα κομμάτι πιστής εξήγησης, το ντεμπούτο του απομακρύνθηκε απότομα από την αποδεκτή φιλολογική μέθοδο, εξοργίζοντας τους συναδέλφους του. Υποστήριξε ότι δύο αισθητικές τάσεις συναγωνίζονταν για κυριαρχία στην αρχαία Ελλάδα: η διονυσιακή, μια αρχέγονη ασάφεια μεταξύ των συνόρων που χώριζαν τον εαυτό από τον κόσμο, και η απολλώνια, ένα ορθολογιστικό παράδειγμα που τοποθέτησε την τέχνη ως μια διατεταγμένη εναλλακτική στην καταστροφή της ζωής. Αν και ο Νίτσε θεωρούσε αυτές τις δύο δυνάμεις ως αλληλοενισχυόμενες -και επαίνεσε την τραγωδία που τις πάντρεψε μεταξύ τους- η πραγματική του πίστη βρισκόταν στη διονυσιακή, όπως επιβεβαίωσαν η ζωή και το έργο του.
Πηγή: Κώστας Μανιάτης – news247.gr από το άρθρο της Becca Rothfeld στο theatlantic.com