Το πιο πικρό ταξίδι είναι προς μια πόρτα γνώριμη, με μια μικρή χαρακιά δίπλα στο χερούλι της κι ένα χαλάκι με ξέφτια στις άκρες. Εκεί πηγαίνω τις νύχτες και κρούω κλαίγοντας με καρδιοχτύπι. Δεν υπάρχει όπισθεν, βήμα ανάποδο. Δεν υπάρχει το σπίτι των παλιών στιγμών. Γκρεμίστηκε. Έμεινε μόνο η πόρτα και το χαλάκι, για να περιπαίζει την ψεύτικη ευτυχία του τότε, αυτήν που το σήμερα τη λογαριάζει για αληθινή.
Ειρήνη Καλτσά πηγή: neoplanodion