Πρέπει να παρευρεθεί κάποιος σε κηδεία Αεροπόρου από την μεριά των συναδέλφων, για να βιώσει την ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει αυτή την μικρή Ομάδα ανθρώπων.
Το «club» παραείναι μικρό, δυσπρόσιτο και δυσνόητο. Οι «απ´έξω» θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν το πως μπορούν να συνυπάρξουν αστεία (ηλίθια ή πετυχημένα) μαζί με πόνο, στεναχώρια και βουβό κλάμα.
Το συνάφι αυτό είναι μια πολύ κλειστή αδελφότητα, που οι δεσμοί της ξεπερνούν κατά πολύ το συγκεκριμένο επάγγελμα (ή λειτούργημα αν θέλετε).
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της Σχολής μα το κυριότερο κατεβαίνοντάς τα 4 χρόνια μετά, έχεις πλέον γαλουχηθεί απόλυτα με τα ζόρια και τα ρίσκα του Χώρου.
Και τα αποδέχεσαι.
Πλήρως.
Αποδέχεσαι την πιθανότητα να μην γυρίσεις μια μέρα.
Αποδέχεσαι την άδεια καρέκλα στο briefing.
Aποδέχεσαι το άδειο φέρετρο με τη μισή αρβύλα και μερικά κομμάτια φόρμας.
Σφίγγεις τα δόντια και αποδέχεσαι το καθήκον να πας στη γυναίκα του κολλητού σου να της ανακοινώσεις την Απώλεια.
Μα το σημαντικότερο, αποδέχεσαι ότι απλά αυτό είναι το Κόστος. Το τίμημα ενός τόσο υψηλού Λειτουργήματος είναι ενίοτε η ίδια σου η ζωή. Σήμερα ο συνάδελφος, αύριο ίσως εσύ.
Αλλά οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, οι κίνδυνοι έχουν κατανοηθεί και βαθειά μέσα σου είσαι ήρεμος.
Το καλύτερο μνημόσυνο για όσους φεύγουν, είναι ο προγραμματισμός όλης της Μοίρας για πτήσεις την επαύριο της κηδείας.
Επειδή το «show» will and must go on.
Αίεν Υψικρατείν
Βασίλης Βασιλείου