Από τον Πάνο Μπιτσαξή
•Δεν πίστευα ότι θα το ξανακούσω. Όμως δόνησε με ενθουσιασμό πολίτες που περίμεναν με τις ώρες να ξεπροβοδίσουν τον εκλιπόντα. Αυτό το σύνθημα πάντα μου προκαλουσε έκπληξη. Αδυναμία ερμηνείας. Η δύναμη του μύθου; συλλογικός ψυχαναγκασμός; πεποίθηση ισως αλλά τι είδους πεποίθηση; Ζητώ τη βοήθεια του κοινού.
Είναι λαϊκό σύνθημα. Σημαίνει πως αποδεχόμαστε κάθε ανέχεια, τη φτώχεια, ακόμα και την πιο έντονη, αρκεί να έχουμε τον βασιλια μας. Θυσιάζουμε τα πάντα αλλά θελουμε το βασιλια. Γιατί; άβυσσος η ψυχή.
•Είναι και η στιγμή που μόλις κατέγραψα μια διεισδυτικη παρατήρηση του Γιάννης Ιωαννίδης, γνωστή ίσως αλλά χωρίς πυκνή δόκιμη αποτύπωση Η κληρονομική μοναρχία , μεταξύ άλλων , είναι ο συνδετικός κρίκος -«ένα παιχνίδι δικτυωσης»-των ελίτ του πλούτου. Προσθέτω. Το σημείο που προσδίδει στις ελίτ πέραν του πλούτου την κοινωνική και ταξική διακριτότητα και αποδοχή και ίσως ενίοτε «ξεπλένει» και την πηγή του πλούτου ,ιδιως την απώτερη.
•Τι σχέση άραγε μπορεί να συνδέει το παραπάνω με το ψωμί και την ελιά. Το παντεσπάνι και το χαβιάρι. Είναι η ιδεολογία ,ηλίθιε,η πίστη που δεν έρευνα θα μου πείτε. Μάλλον τι να πω. Δεν ξέρω.
•Είναι και το ρεμπέτικο «βασιλιάς,δικτατορας,Θεός και παντοκράτορας». «Δικιά μου είναι η Ελλάς,με τη κατάντια της γελάς,της λείπει το ένα της ποδάρι,το άλλο το παίξανε στο ζάρι».Στίχος Ε;